Dat mijn culturele barometer ferm onder het vriespunt blijkt te liggen werd pijnlijk duidelijk toen een vriend van me mij kort geleden uitnodigde om samen naar een monoloog te gaan kijken van een zekere Henry Rollins in CC de Spil te Roeselare. Ik kan me nog levendig voor de dag halen dat, toen de vraag op mij werd afgevuurd, mijn grijze hersenmassa me de bijkomende vraag “who the **** is Henry Rollins?” liet denken. Een beetje research op het wereldwijde web leerde me al vlug dat Henry Rollins lid was van de Amerikaanse punkrockband “Black Flag” begin jaren ’80 en dat hij anno 2016 door het leven gaat als een allround artiest met een allergie voor de levensvisie: “een zittend gat hebben”.
De man heeft werkelijk geen 2,5 uur gezwegen. Zonder adempauze en zonder een druppeltje vloeistof ratelde hij zijn monoloog zonder horten of stoten met topics over onder andere de hedendaagse (Amerikaanse) politieke maatschappij, het paringsgedrag van vetganzen (ook wel pinguïns genaamd), overgoten met af en toe wat personal information over zijn, naar eigen zeggen, veelzijdige leven.
Speaking about personal information en misschien een beetje off topic nu. Begin dit jaar heb ik me nog eens neergezet op een kerkstoel. Nu moet je begrijpen dat ik in een gehucht (een boerengat dus) woon en dat mijn woonst vlak voor een kerkgebouw gelegen is. Elke zaterdagmiddag om 17u15 stipt trekken de kerkklokken er hun keelgat open en strompelen er oudere en zelfs nog iets meer oudere mensen richting het gebouw waar tijdens de week, aan de voet van de kerktoren, enkel maar vogels halt houden om op adem te komen en hun overtollige ballast te lozen over de patroonheilige die er al jaar en dag versteend staat te staren. Als er 1 ding is wat in elk kerkgebouw haast nog altijd hetzelfde is gebleven dan is het wel de bouwvallige staat van de stoelen waar je op dat ogenblik met je gat de komende 45 minuten stil dient te zitten. Mogelijks schrijf ik ooit nog eens waarom ik in godsnaam nog eens naar een kerk ben geweest. Ik sta namelijk niet echt gekend als een doorwinterde kerkganger. Het zal niet voor dit schrijfsel zijn want deze alinea was louter even terzijde omdat het simpelweg in mijn opkwam. Dat weet je dan ook weer.
Dat het overlijden van David Bowie tijdens de monoloog aan bod zou komen had ik op voorhand kunnen bedenken. Als mens zijnde die een zekere tijd in het rock ’n roll milieu heeft mee geheadbangged, kende Henry Rollins het overleden icoon, met als koosnaampje “The Bow”, persoonlijk en was het verlies voor hem logischerwijze groter dan het voor mij was. Laat ik daarom fair ’n square schrijven dat David Bowie daadwerkelijk bekend stond als een veelzijdig muzikaal/visueel artiest met een enorme culturele invloed. Doch om nu meteen te gaan schrijven dat John een fan van het eerste uur was/is, zou bijzonder ongeloofwaardig overkomen en ik zou onbewust tegen de schenen van rockjournalist Serge Simonart schoppen. “Een gat in uwen cultuur jonge”, zou hij mij toeroepen. Ik weet het, maar ik had je al geschreven dat mijn culturele barometer bijzonder laag staat. Het wordt zelfs nog erger als ik schrijf dat ik de even legendarische zanger van de heavy metal band Motörhead (die tijdens de monoloog ook aan bod kwam) altijd voorstel als die kerel met zijn leren jekker, zijn natuurlijke hoefijzer en zijn gigantische bobbel op zijn kaak. Ook al heb ik Lemmy visueel haast perfect omschreven, menig rockfanaat zou me naar het Nirvana wensen als ik vervolgens zou vertellen dat ik maar een handvol nummers van deze iconische band effectief ken. You win some, you lose some…
Nadat mijn bilkaken, naar het einde van de monoloog toe, haast verlamd waren geraakt en ik stilletjes aan begon te begrijpen waarom Henry Rollins absoluut geen zittend gat heeft, zei hij een zinnetje die ik eigenlijk naar aanleiding van het eerste schrijfsel van het nieuwe jaar toch eens wil schrijven. Aan iedereen die de moeite doet om mijn blog al dan niet sporadisch te lezen: “Thanks for enduring me!”