Ik ben één van die mensen die buiten het iTunes gebeuren om nog altijd graag eens een CD’tje koopt. In mindere mate dan vroeger welliswaar want ik ben laaiend enthousiast over iTunes. Als het echter om mijn ultieme favoriete band gaat, heb ik er beslist geld voor over om de collectie in de mate van het mogelijke fysiek uit te breiden. Zelfs als het schijfje nummers bevat die ik reeds heb, maakt het zelfs dan voor mij niet zoveel uit om in mijn geldbeugel te tasten.
Het grote voordeel dat je als fan van een band die niet meer bestaat hebt is dat je makkelijker kan gaan graven in de zogenaamde discografie. Ik zal mijn kennissenkring die deze blogpost leest waarschijnlijk niet met verstomming doen verbazen als ik neerpen dat ik Nirvana (jawel nog steeds) als mijn meest ultieme favoriete band beschouw en dat ik zoveel mogelijk van deze band probeer te verzamelen wat mij de moeite lijkt.
Het graven naar “rarities” (want zo heten die verborgen schatten) van een band waarvan men reeds 17 jaar geleden de grafsteen heeft voor opgetrokken is vaak een risicovolle onderneming geworden zo blijkt want sommige items zijn slechts in beperkte, tot zéér beperkte, oplage verschenen en vallen logischerwijze niet meer uit het rek van je lokale platenhandelaar te plukken. Het Internet afschuimen is dus de boodschap, en daar wringt vaak in een verborgen hoekje het schoentje.
In het geval van Nirvana is één van die rarities de EP “Hormoaning”. Een promotieschijfje welke tijdens de wereldtournee van 1992 in beperkte oplage in Australië en Japan werd uitgebracht. De maxisingle (want dat is het bijna) bevat een deel B-sides van eerder uitgebrachte singles en als extraatje een aantal toen nog niet uitgebrachte covers. Niks speciaals anno 2011 want alle songs zijn reeds beschikbaar op diverse officiële verzamelalbums. Toch had deze Nirvanafan de wens deze rarity in huis halen en begon ik zodoende op een avond de speurtocht naar de EP “Hormoaning”. Via derden kwam ik op een betrouwbare koopsite terecht waar ik voor een redelijke goede deal de EP in gesloten verpakking kon bestellen.
Fier als een gieter ontving ik 4 dagen (!) na mijn online bestelling mijn versie van “Hormoaning” in de bus. Als doorwinterde DTP’er viel mij wel op dat de print op de backsleeve niet altijd even netjes was en dat zette me vlug aan het denken. Een beetje speurwerk op het Internet deed mijn enthousiasme echter bekoelen want blijkbaar had ik de beste “counterfeit” van “Hormoaning” aangeschaft dat je kon vinden. Het is zelfs zo dat deze “counterfeit” op zijn beurt een rarity was geworden. Desondanks dat de CD voor ongeveer 19 jaar in een gesloten plastic verpakking had gezeten en dusdanig het artwork boekje een muffe papierparfum had ontwikkeld was er enkel en alleen 100% zekerheid te bekomen via de zogenaamde Matrix-code op de CD.
Nu, no hard feelings. Muziek gaat nog altijd boven de verpakking en daarmee is gelukkig alles tip top in orde. Doch ik ga niet ontkennen dat ik liever de officiële release in mijn bus had ontvangen. Eerlijkheidshalve tik ik er wel bij dat ik de CD voor een prima prijs had kunnen kopen en ik deze geheel volgens de vermelde verwachtingen heb ontvangen.
In de wetenschap dat een vermoedelijk 100% originele versie online wordt aangeboden tussen de 300 en 6000 euro, en je dan zelfs nog GEEN absolute zekerheid hebt over de effectieve echtheid van het ding, dan mag ik mij best tevreden stellen met mijn beste “counterfeit”.
I’m sorry Nirvana, I am a devoted fan, but I’m not crazy.