Héél vlug gerekend leunde ik in 1988 tegen mijn 8ste levensjaar aan en had ik rond die periode de techniek om melktanden vakkundig uit mijn kaak te wrikken onder de knie gekregen. Tussen ons gezegd en gezwegen was dit geen makkelijke klus en het mag dan ook geen verrassing zijn dat de toenmalige melkmuil behoorlijk trots was dat hij deze skill zonder de hulp van grote mensen onder de knie had gekregen.
Ik wil je niet op het verkeerde been zetten met deze informatie. Alhoewel deze bekentenis uiteindelijk niet echt iets te maken heeft met de uiteindelijke verhaallijn van dit schrijfsel, schetst het wel kort een beeld van mijn levenslijn zoveel jaartjes terug. Om nu toch tot de essentie van het verhaal te komen, werd in datzelfde jaar vastgesteld dat John het schoolbord niet goed kon lezen en bevestigde meneer doktoor van het medische schooltoezicht mijn ouders dat zoonlief naar alle waarschijnlijkheid met een bril door het leven zou moeten huppelen.
John was/is nu eenmaal te slordig om contactlenzen te dragen. Dus was een bril een toenmalige optie die tot op heden een levenslange voorkeur geniet. Aangezien het vorige model reeds enkele jaren op de teller had staan en de tand des tijds zijn invloeden meer en meer visueel liet merken, was een bezoekje aan de lokale optiekwinkel een noodzakelijk kwaad geworden.
“Ja John…, de mode is terug retro geworden hoor,…” hoorde ik de opticien zeggen toen ik het eerste “Buddy-Holly-achtige-model” op mijn neus had gezet. Hij had mijn minachtende uitdrukking op mijn gezicht immers gezien, want niettegenstaande ik dat eerste model verschrikkelijk nerdie vond overkomen, zou hij uiteindelijk op het einde van de rit wel gelijk krijgen. Het volgende kijkding was immers niet veel beter, en het daaropvolgende model had al evenveel Buddy Holly gehalte als het allereerste.
Begrijp me nu niet verkeerd, ik heb geen hekel aan Buddy Holly, maar als er 1 ding is dat ik toen al wist, was het wel dat het een poosje zou duren alvorens meneer John tevreden naar buiten zou wandelen.
Het resulteerde uiteindelijk in een ganse voormiddag halfblind met de ogen semi toegenepen turen naar een spiegel om dan uiteindelijk toch een model te vinden waarmee ik virtueel mijn pap kon koelen. Guess what,… Buddy Holly,… it is.