“Voe mie een witteke alstublieft,.. à propos, ist Hoegoarden?”
“Nint menière, tis Stjiènbrugge wit dawwe èn”
“Awel tis goed, pakt toen da moar”
Met enige vorm van ontgoocheling ga ik voor de 2de keuze, want iedereen die mij een beetje kent, zal geweten hebben dat John de Hoegaardsche witte tot zijn ultieme favoriete bier beschouwd. Niet alleen het bier, maar de combinatie van het lichte bier in het hoekige kloeke glas dat (als de obers hun stiel kennen tenminste) diepgevroren aan je wordt geserveerd met een schijfje citroen als finishing touch. Ik geef het je op een blaadje, tis een bijoetje om je lippen tegen aan te drukken.Met de combinatie van het bevroren glas heb je zelfs even de indruk dat het effectief wederzijds is.
Vraag me niet om een verklaring te geven aan mijn smaak qua bieren, maar laat ik het schrijven met de woorden zoals mijn nonkel deze ooit tegen me zei: “het zal in de genen zitten”. Buiten onze visuele herkenningspunten en onze aard van karakter zijn we beiden fan van dit troebele wit bier waarin onder andere het aroma van appelsienschil verscholen zit. Indien ik jou, als lezer van mijn blog, je op die manier een interessant weetje hebt bijgebracht, dan kan ik alleen maar zeggen,… tis gèrne gedoan.
Ik vraag me trouwens af of kinderen dat nu nog doen op de speelkoer. Appelsienschillen uitduwen in de plassen die zijn overgebleven van een vervlogen regenbui. Tis serieus ge moet da ne keer doen, het effect is werkelijk wonderlijk. Een gans vervormd kleurenspectrum wordt zichtbaar, dit voor een groot stuk afhankelijk is hoe troebel de waterplas op dat moment is. Ik vond het destijds magisch, maar ik denk dat ik beetje old school begin te klinken met die woorden.
Appelsienschillen hebben ook iets gevaarlijks weet je. Je zou het niet verwachten, maar de inhoud van die schillen kunnen perfect dienen als brandstof voor een soort mini vlammenwerper systeem. Als je me een poosje niet hoort, het zou gerust kunnen zijn dat ik nu wordt aanzien als de “appelsienschillen-terrorist” en ik ergens in een godvergeten land met wit krijt verticale en diagonale lijntjes zit te oefenen.
Enfin, zolang ze mijne Hoegaardsche witte maar niet afpakken. 🙂