Narcisten

Toen ik (bijna 5 jaar geleden al) in een autobus te San Francisco zat, kwam er bij de volgende halte een dame/meisje de bus opgestapt. Niets bijzonders zou je zo denken. Ware het niet dat ze, amper na een halve minuut te hebben gezeten, ronduit tegen iedereen die het horen wilde vertelde hoeveel zeer haar voeten wel deden. Klaarblijkelijk had ze net een serieuze wandeling gemaakt en had ze de behoefte om daar luidop tegen iedereen over te kakelen. De schuchtere Belg zou in een dergelijke situatie al héél vlug de andere kant hebben opgekeken, of haar op zijn minst in gedachten met het hoofd uit het raam hebben geduwd. Tegen mijn verwachtingen in begon gans de bus (althans de inhoud van die bus) zich te mengen in haar conversatie. Een goede vriend van me die een poosje in de States heeft gewoond, verklapte me echter dat mensen die het openbaar vervoer nemen in die regio, meestal “specialkes” zijn. …no shit inderdaad.

Let’s take in peek in our thesaurus shall we? Mocht je niet direct weten wat het titelwoord “narcist” concreet wil zeggen en je mogelijks in eerste instantie op een welbepaalde bloemsoort (narcissen dus) zat te denken, dan kan ik je het volgende meegeven. Narcisme is een vorm van gedrag die wordt gekenmerkt door een obsessie van de eigen persoon. OK,…sounds pretty obvious Sherlock, maar zijn we niet allemaal een beetje een narcist vraag ik me dan af?  Wat zong meneer KC ook al weer in dat ene liedje? “I don’t care what you think unless it is about me?”

Ik zou liegen mocht ik schrijven dat ik geen waarheid heb gevonden in een online nieuwsartikeltje wat mijn oog onlangs opmerkte. De algemene conclusie in het artikel was de volgende: “3/4 van de gebruik(st)ers van sociale media zijn narcisten” Waarheid of leugen? Dat laat ik aan jouw ervaringen over, maar aangezien mijn conclusie eerder lonkt naar het verdict “waarheid”, besloot ik toch om er eventjes een schrijfseltje over te bouwen.

Als ik je een tip mag geven, de volgende alinea dien je te interpreteren met een vleugje ironie. Het is een wonder. Een vriend of vriendin die ik eigenlijk al jaren niet meer heb gezien en ik eerder als vage kennis ben gaan beschouwen, post een zoveelste selfie op ’s werelds populairste sociale netwerksite. Een selfie, voor wie dit woord totaal onbekend is, is een zelfportret (foto dus) op één of andere plaats. Ik heb altijd gevonden dat ik bijzonder slecht op foto sta, dus selfies zijn niet zo erg aan mij besteed. Ivm die “selfie-addiction” vertel ik geen nieuwtje, aangezien héél wat mensen die narcistische (daar heb je dat woord weer) neiging in hun lijf hebben. Enkele klikken later kom ik te weten dat een andere vriend of vriendin, die… jawel eigenlijk opnieuw een vage kennis is geworden, een aantal foto’s  heeft geplaatst van het restaurant waar ze op dat moment aanwezig zijn. Geen foto’s van het interieur, of van een knappe opdienster (doeme toch), maar foto’s van het gerechtje wat ze enkele luttele minuten later zullen verorberen. Vooral dat laatste stoot me tegen de borst want het kan bijzonder pijnlijk zijn voor een culinair mens als mijzelf om een lekker gerechtje de revue te zien passeren terwijl ik thuis op dat moment enkele armzalige geklutste eitjes met bijhorend stuutje zit te verorberen. De azijnpisser in mij kan gerust een uurtje doorbomen over het feit dat die zogenaamde foto’s alleen maar bedoelt zijn om mensen te overtreffen. Over het aanbod babyfoto’s of welgedocumenteerde levensverloop van zoon of dochterlief ga ik het ook niet hebben. Of toch nog even dit… terwijl vroeger de gebeurtenis dat je zoon of dochterlief voor het eerste zelfstandig op het potje was gegaan, een gebeurtenis was dat in erg gesloten kring werd “gevierd”, is zelfs dit gegeven via het begrip sociale media een feit. … no shit inderdaad.

Alhoewel het mogelijks in San Francisco perfect normaal zou zijn, (sociale media vindt dan ook zijn oorsprong in de regio van Californië) zou het in ons Belgenlandje een scenario kunnen worden voor de satirische reeks “Wat Als”. Satire heeft net zoals humor een verborgen vorm van waarheid. Wat als,….ik het ooit in mijn hoofd zou halen om hier in de buurt op straat te gaan verkondigen tegen een wildvreemde dat ik zonet,…“op het potje ben geweest” dan zou men, mocht ik een cartoonfiguur zijn, de jingle van een oude koekoeksklok laten weerklinken en zouden mijn oogbollen een rotatie van 360° maken.  De lokale sjampetter zou zonder twijfel met verstomming met zijn velootje in de gracht rijden en mij vakkundig begeleiden naar het naburige politiekantoor. Nu ik erover nadenk, ik mag dan eigenlijk nog van geluk spreken dat ik niet direct in de buurt woon van een bar speciaal bedoelt voor niet-hetero mensen. Naar alle waarschijnlijkheid zou ik dat op dat moment een foutieve boodschap kunnen uitsturen.

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.