Nu kan je het leadsinger Corey Taylor en zijn 2de band Stone Sour (genaamd naar een sterk alcoholische cocktail) niet kwalijk nemen om 6 years in Audio Secrecy te hebben geleefd. Nu ja 2de band, misschien een kleine rechtzetting toch: Stone Sour bestond reeds een poosje voordat die andere bekende band waar quasi de helft van diens bezetting onderdak vond méér fame verworf, namelijk Slipknot. Stone Sour had toen nog geen enkele officiële plaat in de winkelrekken liggen dus geheel onlogisch kan je de verhoudingen niet noemen. Terwijl Slipknot voor véél mensen het eerder obscure, soms zelfs satanistische pad durfde bewandelen werd Stone Sour in het algemeen na de release van hun eerste album als “toegankelijker” ontvangen waar je al ietsje vlugger tussen de zware bassen door enkele lovebalads en zeemzoeterige platen kon op terugvinden. Met het blinkende schijfje bevrijdt uit het doorweekte Amazon kartonnen doosje, kwam “Audio Secrecy” tevoorschijn.” Audio Secrecy Day”, zoals de leadsinger fier op de homepage verkondigde, is 48 uur oud op het moment van schrijven. Hoogtijd voor een welliswaar beknopte persoonlijke review dus!
- Tussen headbangen en mijmeren
Ondanks het feit dat ik erg weinig voel om het het concept “headbangen” in de praktijk uit te voeren, kon deze band me van de meet af bekoren. Toegegeven via mijn voorliefde voor de band Slipknot, was de intensie om Stone Sour te ontdekken vlug vervuld. Ik was al langer bekend met het keeltalent van Mr. Taylor en diens diepzinnige teksten en wist dus in zekere zin waaraan ik mij kon verwachten. In deze Audio Secrecy is de band aan zijn 3de studioalbum aanbeland en volgt het stilletjes dezelfde (softere) richting waar het met de vorige albums naartoe ging. De wilde haren hebben ze, zowel letterlijk als figuurlijk te interpreteren, wat verloren. Toch biedt dit album opnieuw een paar loeihaarde songs aan waarbij ik automatisch geneigd werd mijn luchtgitaar weer even boven te halen. Een stukje minder momenten tot headbangen welliswaar, maar eerder op iets regelmatiger basis vrijblijvende uitnodigingen om met een glas (rode) wijn in de canapé achterover te liggen meemijmeren. Wanneer de zware gitaarrifs echter uit de muziekboxen klinken dan weet ik meteen weer waarom ik deze band als één van mijn favorieten beschouw. Niet dat ik een hekel heb aan de softere kant van de band, integendeel zelfs maar ik had bij voorkeur wat meer aggresiever gedreun in mijn maag verwacht. De band blijft wel trouw aan zijn cleane vloeiende gitaarsound en zit niet gevangen in experimentele concepten zoals bij de collega’s van Korn. De woeste algemene kwaadheid heeft ruimte voorzeien voor een iets melodieuzere aanpak met nog meer diepgang met af en toe wat luidkeels gebrul en dreunende gitaren. Kortom,…Stone Sour is still Stone Sour and I love it!
- John’s Fav. Song Pick
– Mission Statement
– Digital
– Miracles
- Discography
– Stone Sour (Self Titled) (2002) (7/10)
– Come What(ever) May (2004) (8/10)
– Audio Secrecy (2010) (6,5/10)
“Audio Secrecy” is dedicated in loving memory to Paul Gray (1972 – 2010 * Slipknot)