Pinkjes en middelvingers

Mocht ik je face to face een middelvinger naar je opsteken dan schat ik de kans betrekkelijk groot in dat je me dit niet in dank zal afnemen. Als je een pinkje opsteekt in een café, dan krijg je, als de horeca-soldaat van dienst zijn gebarentaal kent, in 95% van de gevallen een frisse pint voor de neus toegeschoven. Algemeen geweten waarheden, al heb ik beide gebaren ook maar gaanderweg geleerd, de ene al ietsjes vlugger dan de andere. 😉

“Moedre, doet er nog ne kjèh viere!” Nu weet ik ook wel dat 4 pinkjes de lucht insteken (tenzij je met 2 bent natuurlijk) technisch gesproken totaal onmogelijk is.  De plek waaruit ik deze quote schaamteloos heb gepikt is het enige cafeetje dat hier op het einde van de straat waar ik woon te vinden is.  Het is in zekere zin associaal dat ik (nadat ik weliswaar een paar keer het aanbod had gekregen) uiteindelijk pas na 4 jaar toch even de moeite heb gedaan om “voet aan wal” te zetten in een kroeg dat al meerdere decennia de tand des tijds heeft weten te doorstaan. Moedre zelve, om het nu toch nog even kort over de barmoeder van het plekje te hebben, zit/staat naar eigen zeggen reeds 40 jaar achter den toog. En dat is, als ik er even vlug over nadenk, toch mjèr dan de elft van m’n leven.

Nadat ik aan de muffe geur van het etablissement gewend was geworden was ik om de één of andere reden aan de praat geraakt met een aantal mensen die gerust konden doorgaan voor ordinair versleten cafémeubilair. Nieuwe muffe geuren en beelden werden in mijn brein geïnjecteerd en deden me even twijfelen welke vinger ik het eerst ging opsteken. De tand des tijds, een spreekwoord dat je deze keer letterlijk mag nemen. Naar mijn vermoeden was de lokale tandarts in het gehucht waar ik was neergestreken vroegtijdig op pensioen gegaan. Sommige meubelstukken hadden letterlijk maar 2 tanden meer over en de humorist in mij fluisterde mij toe dat die 2 tanden nog als steunpilaren konden dienen om hun trouwe sigaret veilig in de mond te kunnen houden. De brillendrager prees zichzelf gelukkig want meervoudige H2O-achtige projectielen werden tijdens het verkondigen van het levensverhaal dusdanig uit mijn oogbollen gevrijwaard. Moedre gromde (letterlijk) en zette nog een paar streepjes op haar blaadje alvorens ze haar koude hutspot met worst naar binnen werkte.

Pinkjes en middelvingers,… ze gaan soms verrassend goed samen.