And so he recalled,… int middelbaar was ik omringd door punkrockers. Tenzij ik met een bekertje bier in mijn hand een poging aan het ondernemen was om te communiceren, dan was ik de rest aan gewoon het na-apen op één of andere lokale jeugdcentrumfuif. Niet zo geheel moeilijk trouwens dat na-apen. Je moest gewoon met je handen in je zakken heen en weer staan wiegen op de maat van het kabaal en een gezicht opzetten alsof je net een lepel levertraan had zitten slurpen. Destijds werd “punkrock” omschreven als vrijheid. Een vrijheid waarin iedereen ongeveer dezelfde truitjes droeg, dezelfde gebaren maakte en waarbij talloze armbandjes van lang vervlogen festivals om de pols en een vettig sluikhaar als eretekens werden aanschouwd.
Ik heb mijzelf nooit als punkrocker beschouwd, want in my humble opnion klonk alle muziek ditto gelijk en ben ik nooit of te nimmer in staat geweest om sluikhaar te bezitten.
And so he recalled,… was ik ooit eens op een “straightedgefuif“. Ik had er nog nooit van gehoord, maar klaarblijkelijk was dit een vredelievende groep van hardrock-metal-punkrockachtige fundamentalisten die zich afkeerden tegen alle mogelijke economische exploitaties. Geen merkkledij om het lichaam en geen merkproducten in de vorm van eten of drinken, dat waren de meest belangrijke peilers van het geloof die ik me nog kan herrineren. Terwijl ik het daarnet toch eventjes over de voedingsgewoonten aan het klagen was, blijkbaar mocht een echte straightedger geen vleeseter zijn ook. Erg vredelievend en erg diervriendelijk. However, in de moshpit, ook wel bekend als de zone vooraan het publiek vlak voor het podium waar men mag “mooshen” (Westvlaams eh,…), ging het er minder flowerpowerig aan toe en werden menige enthousiastelingen letterlijk met de neus op de feiten gedrukt. Eénmaal buiten de gevarenzone begaf de ruwe meerderheid zich zo vlug mogelijk buiten de fuifzaal naar het dichtsbijzijnde hamburgerkraampje dat strategisch stond opgesteld.
Ik heb mijzelf nooit als een straightedger beschouwd, want ik was destijds teveel bekommerd om het visuele artifact dat (nu nog altijd trouwens) op mijn neus stond en ik wist zowiezo dat ik nooit of te nimmer een veggieman zou worden.
And so he recalled…. zat ik een paar maandjes terug gespannen te wachten tot de zender Klara mijn verzoeknummertje wou spelen.