Op dit eigenste ogenblik zal ik wel niet de enige zijn die een typerende “periode van het jaar verkoudheid” te pakken heeft. Nu ja, het is vreemd. Ik heb geen keelpijn noch snotneus, gewoon een shaken not stirred gevoel. Ik kan me de laatste dagen écht niet warm houden. Altijd heb ik wel koude rillingen die over mijn rug dansen en mijn armen en benen voelen wat aan als lood. Mijn voorraad Dafalgan doen hun werk en elke dag ga ik ruim op tijd naar bed. Als dit nu eens niet voorbeeldig is?
Mijn jaarlijkse vitaminekuur inclusief Vitamine D hebben me weliswaar voor een ruime periode ondersteuning geboden, maar allas … vroeg of laat heb je het dan toch vlaggen natuurlijk. Kijk gewoon naar buiten en je snapt wel waarom. Normaal heb ik er zo geen last van hoor, maar ik verlang nu toch wel weer naar een straaltje zonneschijn.
Een typisch dingetje wat mensen hoogstwaarschijnlijk doen als ze zich wat stationeren in hun bed is wat gapen naar rotzooi YouTube filmpjes en dergelijke. Overdag slapen is iets waar ik nog nooit succesvol ben in geweest. Wetende dat wanneer buiten het licht schijnt is voor mijn hersenen een trigger om juist niet in slaap te vallen.
Ik weet niet meer precies hoe ik er op gekomen ben, maar ik kwam tijdens een sessie ongecontroleerd videobingen op het liedje “Is dit nou later”, van Stef Bos. Niet dat ik een ultragrote fan ben van de brave man zijn werk, maar ik heb zijn kijk op het leven altijd wel geapprecieerd. Jaren geleden, ik vermoed 20 jaar, heb ik hem eens live aan het werk gezien in een cultureel centrum. Hopende dat het een vrolijke avond ging worden waarbij klassiekers als “Gek zijn is gezond” en “Wat een wonder” ten tonele gingen verschijnen, bleek het echter een avond vol melancholie en weemoed.
Ik zuig deze vergelijking nu wat uit mijn duim hoor, maar het was zo beetje in de gedachte van “de oude kraai zat op het kale dak van een vervallen hoeve naar de hemel te staren en te krassen om de zin van het leven te begrijpen”. Zoals je ziet, was die avond toch wel bijzonder rauw, maar wel verdomd down-to-earth. Ondanks het feit dat ik best wel humoristisch ben, heb ik ook een kantje dat af en toe bewust de melancholie op zoekt. “Papa, ik lijk steeds meer op jou”.
Is dit nou later? … de liedjestekst deed me toch even nadenken terwijl ik lag te ijlen in bed. Een zin als “we spelen nog verstoppertje, maar niet meer op het plein, en de meeste zijn geworden wat ze toen niet wilden zijn”, zijn twee waarheden dat je enkel maar kunt begrijpen na verloop van tijd. Dat is wat goede songwriting … erg goed maakt. Begrijp je?
Is dit nou later? … de akte van ons ouderlijke huis werd deze week voltooid. We hebben het huis afgestaan, en het hoofdstuk is definitief voorbij. Het enige wat ik nu nog heb zijn herinneringen die ik koester diep van binnen “voor zolang ik leef”.
Dit is nou later en het is zoals het moest zijn.
Bron afbeelding: Pexels / Stijn Dijkstra