Dat is de meest menselijke en ook de meest gestelde vraag dat ik bijna elke dag, naar mijn hoofd geslingerd krijg. Er zijn eigenlijk, 2 mogelijke antwoorden dat ik je kan geven. Het eerste is, … “ja ik sla er mij door, het leven gaat verder, weetjewel”, het tweede ruwe straight to the point antwoord is … “wat denk je nu eigenlijk zelf?”.
Nee, dat laatste is behoorlijk arrogant van me, neem het me niet kwalijk, het is “not me” om zo te reageren, maar het is wel hoe ik het voel. De vraag zit vol goede bedoelingen, begrijp me zeker en vast niet verkeerd, ik neem het zeker niemand, en echt wel niemand, kwalijk, au contraire, maar het is zo cliché en zo verschrikkelijk ambetant om een duidelijk antwoord te geven op de vraag van “ja, John, hoe gaat het eigenlijk met je?”.
Wil je een eerlijk antwoord? Maar écht eerlijk? Ik ben kwaad, bezorgd, verdrietig, af en toe gevoelloos en ijzig kil, vooral gekwetst maar ook verschrikkelijk dankbaar. Ik loop met een masker op het gezicht, ik draag een zogenaamd pokerface, als ik lach, lach ik eigenlijk niet,… ik doe alsof en leef deels op automatische piloot. Ik kan af en toe zeer goed faken en iedereen loopt erin (denk ik), … en dat is … fout omdat het … John niet is.
Bedankt om te informeren hoe het met me gaat, ondanks dit schrijfsel, … apprecieer ik het enorm.