Zo was ik recent in mijn lokaal fitnesscentrum aan de praat geraakt met een jongeman die even polste hoe lang ik mijzelf al op diezelfde plek in het zweet had gewerkt. Verwonderlijk keek hij me aan toen ik (enigzins fier) meedeelde dat ik toch wel op regelmatige tijdstippen gedurende 3 jaar trouw op post ben geweest. Nu kan je het woord “verwonderlijk” in 2 denkpistes gaan opvatten. Ofwel was hij geschrokken dat ik het al zo lang had volgehouden, ofwel was hij gewoonweg in shock dat het lichamelijk niet meteen was opgevallen.
Anyway, praatvaardig als ik ben (met momenten dan toch), kabbelde het gesprekje nog even verder en kwam ik te weten dat de jongeman in kwestie naar diezelfde school als ikzelf ben geweest. Met enige trots (ja daar komt mijn ego weer opzetten) deelde ik al lachend mee dat al van 1999 was geleden dat ik nog op de schoolbanken had gezeten. Wederom keek de jongeman mij aan met een blik van “what the f**ck” aan en vertelde hij ietsjes stiller dat hij in datzelfde jaar was geboren.
*** Oh wat voelde ik me op dat moment,…. ouder!!! ***
Ik kan het mijzelf nog voor de dag halen dat ik over mensen die in het jaar 1985 hun secundaire loopbaan had afgesloten, toen dacht welke oude zakken dat dit wel nu niet waren. Hun toenmalige aanwezigheid was vereeuwigd adhv foto’s die half vergeeld in de glazen kast gevangen zaten.
Terwijl ik nu zo wat aan het schrijven ben bedenk ik mij opeens dat ik een wezen ben die voet op deze aardbodem heeft gezet in de vorige eeuw! De kans is dus reeël groot dat over 100 jaar één of ander individu naar mijn gedenkteken op het kerkhof zal gluren met de gedachte dat dinosaurussen nog niet zo héél erg lang zijn uitgestorven. Eenzelfde gedachtengang die ik destijds (en nu nog altijd zelfs) heb als ik een grafzerk zie van een persoon die in 1894 is geboren.