Als er 1 iets is wat Bart De Wever en ikzelf zeker gemeenschappelijk hebben, dan is het onze voorliefde voor de suikervrije frisdank CocaCola Zero. Die ontdekking deed ik tijdens het bekijken van de reportage die Paul Jambers had gemaakt onder het thema “Jambers In De Politiek”. Daarin werd hoofdzakelijk de meest in de kijker lopende politieke figuur, Bart De Wever dus, gedurende de verkiezingen in 2014 op de voet gevolgd. Toen er nog lang geen sprake was van baardgroei en aanverwante problemen waren het meestal de Jambers reportages die pas laat in de avond op de VTM werden uitgezonden en waarbij de huiskamerdeur af en toe preventief even op slot werd gedraaid.
Nu, dit schrijfseltje gaat niet over de persoon Paul Jambers noch over de persoon Bart De Wever. Alhoewel, misschien toch an iel klain bietje. De tol van de roem, een titel wat al een poosje in mijn hoofd speelde, is immers iets wat hij aan de lijve heeft mogen ondervinden. Duwend en trekkend zich een weg banen in een ware mensenmassa na een verpletterende verkiezingsoverwinning was iets waar niet aan de ontkomen viel. De afgunst voor dit scenario was op voorhand al op het gezicht van de man te lezen en werd werkelijkheid. Misschien nog iets dat we gemeenschappelijk hebben, namelijk de afgunst voor een te grote mensenmassa rondom ons. Diep van binnen heeft hij waarschijnlijkheid andere dingen gedacht, maar hij wist dat dit nu eenmaal de tol van de roem was.
Je zou kunnen denken dat het erom gedaan is, maar dat is zeker en vast niet zo. Ergens in 1995, was ik met mijn ouders aanwezig in het Boudewijnpark te Brugge. Niet zo super bijzonder zou je kunnen denken, ware het niet dat het meest spectaculaire van die zondagnamiddag gebeurde toen de Vlaamse komiek Urbanus op het terras naast ons had plaatsgenomen. Het BV-schap, of wat men ook op dat etiket wil schrijven, is niet altijd een zegen. Het waren niet alleen de vervelende insecten die het die middag op hem gemunt hadden. Steevast werd de brave man lastiggevallen met opmerkingen van verwonderde voorbijgangers. Als een aapje tot vervelens toe handjes moeten schudden en noodgedwongen vriendelijk wuiven naar de verwonderde voorbijgangers met hun smeltende ijscrème in hun handen. Diep van binnen heeft hij waarschijnlijk andere dingen gedacht, maar hij wist dat dit nu eenmaal de tol van de roem was.
Een gelukkig nieuwjaar allemaal!