Ha! Nog 10 dagen en ik mag eindelijk weer eens naar de kapper! Er is een spreekwoord dat fluistert dat het geluk soms in kleine dingen zit. En als het over de status van mijn pluimen op mijn hoofd gaat, dan is het helaas wel een big deal. Toegegeven de vederdracht op mijn hoofd trekt echt wel op niets. Nee serieus, ik krijg het niet meer in model, if there is such a thing.
Elke morgen met slaperige ogen in de spiegel kijken en de spontane link maken met de fantasie dat ik net mijn vingertoppen in het stopcontact heb gestopt, … behoren bijna tot de voltooid verleden tijd. Ik zweer … mocht men in de tussentijd aankondigen dat de kappers opnieuw moeten sluiten, … dan verkleed ik mij als een viervoetige blaffer en ga ik incognito naar een hondentrimsalon. Want die mensen mochten wel nog hun beroep uitoefenen. Belgium, you can’t beat it.
Uiteraard is het einde van mijn vorige alinea een ironisch grapje. Ik kan simpelweg niet zo vlotjes bewegen als een hond, en blaffen lukt al helemaal niet. Maar, … een mens zou voor minder inventief worden … nietwaar?
Eens ik er ben en plaats genomen heb aan de wastafel, informeert het vriendelijke meisje of het water niet te warm is. Ach lief kind, wat kan mij dat beetje warm water schelen, de dagelijkse ergernis dat mijn pluimen alle kanten opstaan, is véél irritanter hoor. Zet het voor mijn part op kokend heet water, .. je m’en fous. Nee, ook dat is een ironisch grapje, want ik kan me al voorstellen dat ik word afgevoerd naar het ziekenhuis met ernstige brandwonden, … dat mijn haar nog niet geknipt is, … en dat de doktoor van dienst mij doodleuk zal vertellen dat ik zeker de eerste 3 maanden niet naar kapper mag. *slaat hand tegen hoofd*
En dan begint ze te knippen, en zie ik met mijn defecte ogen (ik draag een bril) haar arm passeren voor mijn neus, waar een tattoo van haar zoon of dochterlief staat geprint omgeven door krulletjes en andere Renaissance-achtige tekens. Ah ja, ook al ben ik zelf verre van een tattoo-mens, het zijn dingen wat ik de afgelopen maanden wel eens gemist heb, including the small talk.
“Moet er nog een verzorgingske op meneer?” … Het vlees is zwak, en destijds heb ik daar ooit eens aan toegegeven, en zag ik mijn eindrekening gevoelig vermeerderen. Een truc van de foor dus, waar ik destijds grandieus ben ingelopen. Sindsdien vraagt men mij het iedere keer, in de hoop dat ik nog eens in diezelfde val tuimel. West-vlamingen, … het zijn commerçanten meneer!
DUS … John … als ze over 10 dagen de gevleugelde woorden spreekt … NEE zeggen. Je niet laten verleiden! Want sowieso als ik thuis kom is het eerste wat ik doe een warme douche nemen, simpelweg om de resterende kadavers van gesneuvelde haren die nog niet werden weggeblazen door de haardroger strategisch te verwijderen. Dan blijft er van dat “verzorgingske” haast niets meer over weetjewel.
Maw, om dit schrijfsel toch naar een eindpunt te tokkelen, … hair countdown has been initiated!