Zoals je misschien weet, of niet (meer) weet, ben ik sinds 2 jaar docent avondschool. Toegegeven, destijds had ik een klein beetje stimulans nodig en ging ik met een klein hart, maar toch met behoorlijk veel zelfvertrouwen, naar een docenten-vacature-avond. Een slordige 14 dagen later kreeg ik te horen dat ik les mocht geven. Well there you go. Zo rap en zo simpel kan het gaan.
Daar stond ik dan die eerste keer voor een 13 tal cursisten. Met een kloppend hart en mogelijks een momentje dat ik moeilijk uit mijn woorden geraakte, begon ik mijn verhaal te vertellen. Ik had het niet van mijzelf durven denken, maar na pakweg 15 minuutjes babbelen begon de schwung er wat in te zitten en was ik (méér) op mijn gemak. Ik val in herhaling, … zo rap en zo simpel kan het gaan.
Waarom besloot ik les te geven? Wel, omdat het ten eerste iets is wat ik altijd al eens heb willen proberen, maar ik het eerlijkheidshalve wat ontzag wegens het verplicht volgen van die beruchte “d-cursus”. Nu, euhm, die d-cursus heb ik nooit moeten volgen, het was niet noodzakelijk, voor de scholengroep waar ik les geef. Dus, … hooray! … 🙂
Ten tweede ben ik overtuigd dat het mij beter zal maken in mijn vak. Geloof me vrij, dat heeft het al gedaan. Iemand die claimed alles te weten over iets … is een vette leugelaar. Hij/zij die mijn blog een beetje volgt zal ongetwijfeld wel aanvoelen dat ik af en toe een flauwe plezante ben. Dat is juist, … but dig this … als het over mijn werk gaat, … ben ik écht bloedserieus.
Ha, de ironie. Terwijl ik in mijn jonge jaren met grote tegenzin soms naar school ben geweest en ik bepaalde leerkrachten echt niet kon uitstaan, sta ik nu zelf aan de andere kant. Wat zeg ik af en toe als one-liner: “Je moet eerst een zondaar te zijn geweest alvorens als heilige te worden verklaard.”
Wat ik nu al met grote zekerheid weet is dat docent zijn, voor een stukje psychologie is. Een diversiteit aan karakters in je klas, je vakkennis zo gezapig mogelijk uitleggen zodat iedereen de interesse behoudt, … en jawel cursisten geruststellen wanneer ze beginnen te paniekeren voor de examens.
*John wrijft over zijn harige kin* De omgekeerde wereld … 😉