Hier zit ik dan,(cliché opener) in een week ziekteverlof om te schrijven over mijn moeder. Goh, waar moet ik beginnen? Laat me toe om meteen met de deur in huis te vallen … OK? Vorige week maandag ben ik ook mijn moeder verloren. Ik ga niet uitweiden over de hoe, want dat is eigenlijk niet iets wat ik openbaar zal vertellen op mijn blog. Tussen de regels door zal het naar mijn gevoel wel pretty obvious zijn, tenzij je een compleet rund bent, maar daar ben ik niet voor verantwoordelijk. Beschouw dit schrijfsel als een soort homemade feelgood therapie poging.
Liefde is prachtig, maar ook verschrikkelijke krachtig. Zo verschrikkelijk destructief krachtig soms.
De laatste maanden heb ik mijn leven “on hold” gezet. Volgens mijn zus en mijzelf hebben we alles gedaan wat in onze kracht lag. Maar, de vraag die wij ons soms eens stellen, … is dat wel zo?
Het is een simpele vraag inderdaad, heb ik eigenlijk wel voldoende gedaan? Kon ik het niet anders aangepakt hebben? De emotionele John zou zeggen van “ja”, maar de rationele John zegt dan weer resoluut van “nee”. Ik ben geen geletterd persoon, ik ken geen flikker van psychologie en ik doe meestal wat ik denk dat goed is. Ik weet ook dat niet alles wat ik denk ook nota bene correct is. Ik heb mijn persoonlijkheid en ik handel soms eens impulsief. Maar, … en nu komt de volgende vraag: wat is correct? Is correct zijn, iets wat sociaal aanvaard wordt, of is correct zijn iets waar ik als mens … kan mee leven?
God, wat ben ik weer cryptisch. Nee, ik ga dit schrijfsel niet te moeilijk maken. Geloof me, meer kon ik écht niet doen. Ik zie écht niet in wat ik nog meer uit de kast had kunnen halen. Ik heb geen magische krachten die dergelijke problemen doen verdwijnen.
De hersenen zijn iets vreemds. Het is zonder dat we het beseffen, onze ergste vijand. We huppelen rond op deze aardbol met het voorrecht dat we ons zelfbewust zijn en dat we meer denkvermogen hebben dan die ene vogel die elke ochtend in de tuin zit te tsjilpen.
Kan ik het begrijpen? Ja!
Kan ik claimen dat het onvermijdelijk was? Ja!
Kan ik er er vrede mee nemen? Ja!
Allemaal ja, en nergens een nee zoals je kunt lezen. Maar hier komt de clue van mijn psychologische rampage, want daar verdwaal ik af en toe eens in … maar het is OK … laat me nu maar even. Goed?
Ben ik boos? Nee!
Ben ik beschaamd? Nee!
Ben ik ontgoocheld? Nee!
Het eindresultaat is volgens een wiskundige regel dat “+” en “-” , uiteindelijk “-” is.
En als je 3-3 of -3+3, … whatever, … rekent dan zul je merken dat ik me in balans voel.
Het is echter niet omdat ik me in balans voel, dat ik niet uit mijn lood geslagen ben.
En dat hoeft volgens mij geen verdere uitleg.
Het zijn sterke schouders die zo’n enorm verdriet kunnen dragen. Het waarom en het hoe zal een misterie blijven. Denk aan de mooie tijd die je met je ouders hebt doorgebracht, de tijd zal het verdriet verzachten.
Dikke knuffel
Dag John, het is goed dat je dit kan schrijven en hiermee toch een deel van je verdriet en pijn kan verwerken. Zelf heb ik een beetje twijfels met uw ja – nee antwoorden. Ik denk dat een ja ook een nee kan zijn en een nee een ja. Dit is wat mijn ervaring zegt maar als een ja voor u een ja is en een nee een nee dan is dit uitstekend. Wat het verdwalen in uw psychologische rampage betreft is daar niets mis mee, dit is meer dan normaal. John hou je verder sterk en blijf schrijven wat er in uw hoofd omgaat, dit zal u zeker vooruit helpen. Grtn, Johan.
Het is soms zeer moeilijk te begrijpen, ook al … snap ik de hoe en de waarom. Mijn gedachten flippen soms, en eigenlijk constant, tussen ja en nee. Maar in essentie zijn mijn visies met een ja en een nee … voor mij althans hoe ik het nuchter bekijk. Iets schrijven is ook maar een momentopname