*** Dit schrijfsels bevat spoilers uit de film “American Pie – Reunion” ***
Call me stupid or not, maar gisterenavond ben ik toch maar eens gaan kijken naar “American Pie Reunion”. Je kent de oorspronkelijke klassieker vast en zeker wel: een groepje 19-jarigen die kostte wat kost “wanna get laid” voordat ze aan hun “collegeperiod” gaan beginnen. Een nobrainer uit het jaar 1999 met een relatief simpel script dat indertijd toch best amusant bleek te zijn. Dat het verhaal in de loop der jaren x-aantal versies later schandalig is uitgemolken, laat ik eventjes in het midden. We zijn een slordige 13 jaar verder en de jongens, die nu allemaal prille 30’ers zijn, besluiten om samen te komen om the good old times te vieren.
Als je net zoals ik eveneens een prille 30’er bent, dan herken je tussen het losbandige en ronduit vetzakkige toestanden, toch een vleugje nostalgie.
Zo is er een bepaalde scene waarin testosteronboy Steve “Stifmeister” Stifler een (voor hem dan toch) bekende smoes wil uithalen waarin hij vraagt aan de buren of hij hun telefoon eventjes mag gebruiken omdat hun auto het laat afweten. De vader van dienst vraagt met gefronste wenkbrauwen of er nu werkelijk niemand van de 3 dudes die voor zijn deur staan een mobiele telefoon bij zich heeft? De smoes mislukt grandioos voor het eerst en Stifler zegt op een verbaasde toon vervolgens dat de laatste keer hij die grap uithaalde nog niemand een mobiele telefoon had. Of het nu toeval was of niet, maar naast mij zat gisteren een 15 jarige teenie met haar GSM te spelen tijdens de film, een toestel waar ik maar 6 jaar later over zou beschikken.
“De meesten zijn geworden, wat ze toen niet wilden zijn”
De film deed me zelfs op een bepaalde moment denken aan de songteksten van Stef Bos. Zo liegt Paul Finch zijn vrienden voor dat hij, sinds zijn graduation, een geweldig leven achter de rug heeft waarin hij een ganse waslijst aan spectaculaire dingen heeft beleefd. Zijn vrienden geloven hem in eerste instantie. Na een politieinterventie op het einde van de film bekend Paul met enige schaamte aan zijn vrienden dat hij eigenlijk geen zo een interessant leven heeft, maar in de plaats reeds voor enkele jaren een doodgewone kantoorjob heeft. “You know Finch, just because you sold out and got a boring job like most of us, it doesn’t mean you must be embarrassed.”
Dat Stef Bos meer dan gelijk heeft kan je merken aan het feit dat tijdens de film aan het licht komt dat ieders leven anders gelopen is tot nu doen dan wat hij of zij oorspronkelijk voor ogen had. Een fenomeen, dat ook bij mij van toepassing is.