Plaatsen en afsluiten

Ai ai … een poosje geleden dat ik nog iets geschreven heb. Drukke bezigheden op werkgebied met (erg) weinig slaap soms, liggen helaas aan de basis. Zoals je misschien weet, of mogelijks niet weet, ben ik beroepshalve een bezig bijtje waarbij ik lesgeven combineer met fulltime werken. Als ik ooit op mijn sterfbed zal liggen, zullen ze me nooit kunnen verwijten dat ik niets gedaan heb in het leven. 🙂

Nee, dit schrijfsel gaat over “plaatsen en afsluiten”. Een onderwerp dat ik bewust het afgelopen jaar wat vermeden heb op mijn blog. Ik kwam, zoals eerder geschreven, op het punt dat ik het zelf wat als een annoyance begon te vinden. Een beetje vergelijkbaar met die ene zagevent aan de toog van een kroeg die alleen maar klaagt en mijmert over lang vervlogen tijd waar de buitenwereld toch niet om geeft. Geloof me, dat soort mensen heb ik al meegemaakt, dus vandaar dat ik de vergelijking maak.

Het licht schijnt aan het einde van de tunnel, want ons ouderlijke huis is verkocht! Het heeft me persoonlijk bloed, zweet en tranen gekost en héél véél frustraties gegeven het afgelopen jaar. De sociale druk voel je sowieso waarbij je onvermijdbaar ervaart dat je medemens je al dan niet onbewust pushed en dusdanig druk oplegt. Je zou een certified bloedhekel aan mensen kweken, en dat meen ik echt.

Nu, dat is allemaal (bijna) verleden tijd, want zoals ik al schreef … het licht schijnt eindelijk aan het einde van de tunnel. De sessies bij de rouwconsulent hebben me sowieso enorm geholpen, en ik ben supertevreden dat ik die stap destijds gezet heb alhoewel er nog altijd een soort taboe heerst in onze West-Vlaamse regio’s. Al was het maar om met al die gevoelens te kunnen omgaan, dan zou ik het eigenlijk iedereen wel adviseren. Zowel hij als ikzelf wisten namelijk dat die ene barrière nog moest worden overwonnen voordat ik in de fase van het “plaatsen en afsluiten” kon geraken. Dat ene aspect verhinderde mij om een stapje verder te gaan.

Dit klinkt allemaal zéér filosofisch en theoretisch, maar daar komt het toch wel een beetje héél erg op neer. Ik geloof wel dat ik persoonlijk al enige tijd in de fase van het plaatsen was gearriveerd. Ik lig namelijk niet meer wakker van de 18de, en alhoewel mijn gedachten erg vaak afdwalen naar het onderwerp, heb ik er uiteindelijk vrede mee genomen. Ik kan ook niet anders, want dan is het voor mij simpelweg geen leven meer. Leven in het verleden is iets totaal anders dan leren uit het verleden. Als ik dan toch moet kiezen, dan is het wel dat laatste.

We konden het op het einde van de rit, het niet beter treffen met de mensen die het huis gekocht hebben. Het is net alsof alle losse puzzelstukjes op een gegeven moment wat in elkaar gevallen zijn tot een consistent geheel. Ik ben erg blij dat het huis een tweede leven krijgt, en dat wij het kunnen overlaten aan oprecht vriendelijke mensen. Men zegt wel eens in bepaalde situaties dat het dan uiteindelijk zo hoorde te zijn. Dat geloof ik best, maar zoals bij zoveel dingen worden de theorieën pas achteraf gemaakt. Een jaar geleden ging ik het zo nog niet verwoord hebben namelijk.

Ik kijk ernaar uit om 2025 als een soort nieuwe start te zien. Een jaar waarin de ketting eindelijk van mijn enkels is verdwenen en ik mijn eigen leven weer wat op de rails kan krijgen. Vallen en opstaan, plaatsen en afsluiten. Het zal mogelijks niet helemaal verlopen zoals ik het nu neerschrijf, maar een gezonde mindset is minstens even belangrijk.

De beste wensen aan iedereen die de moeite doet mijn blogje te volgen!

John

---

Bron afbeelding: Pexels / Sindre Fs