Ik kan geen ode aan de artieste brengen, want daar ben ik met mijn beperkte muziekkennis niet de juiste persoon voor. De persoon Hilde Rens, kende ik eigenlijk al evenmin.
Dat ik persoonlijk geraakt ben door het plotse overlijden van Hilde Rens (25/06/2009) zal ik niet ontkennen. Ook al beken ik met schaamrood op de wangen dat ik zelfs niet wist dat de artieste “Yasmine” eigenlijk een andere naam had, kwam als een schok over mij heen toen ik het tragische nieuws vernam. Ik heb er best wel enkele dagen rottig van gelopen en dit is best gek en een beetje merkwaardig eigenlijk als ik er terug over nadenk. Dit valt niet direct te verwachten van een kerel die is opgegroeid met Nirvana, Slipknot en Korn,… of toch? De “madam” in kwestie heb ik nooit ontmoet, ik heb haar nooit live zien optreden, ik heb nooit haar poëzie gelezen en ik heb nooit een plaat van haar in huis gehaald. Ik weet zelfs niet of ik haar eigenlijk wel leuk zou gevonden hebben mocht ik met haar aan de toog een pint hebben gedronken. Sommige songs van haar waren mij wel bekend via de radio, van die keer op de weg, vloekend in de ochtendspits, maar het meest kon ik haar het beste toewijzen in het medialandschap, met name het beeldscherm van de TV waar ze bestaande uit talloze pixels met haar warmte mijn avond verwelkomde.
Hilde Rens, het ga je beter.