Op uw gezondheid!

We plaatsen mijn leventje eventjes in “rewind modus”,….

Daar stond ik dan,… voor de spiegel kijkend naar mijn dubbele kin, kijkend naar mijn “love handles” en mijmerend naar het digitaal getal op de weegschaal dat me deed beseffen dat ik nog maar 6 kg  te gaan had alvorens ik  “level 100 kg” zou bereiken. Ik was er niet trots op, het was beschamend.  Is this…. me? (Waarom gebruik ik toch altijd van die Engelse stopzinnetjes?)

Het eten van belegde broodjes op het werk, het drinken van teveel frisdrank/pintjes en het ontzien van lichamelijke beweging,…. damn you!!!!! Wow wow,….stop eens eventjees! Neen, nondedju…damn uzelf!  Ik was de oorzaak en enkel ikzelf ben de genezing. (Nu moet je je zo een zwaarmoedig klassiek stukje muziek voorstellen,….)

Daar stond ik dan,… (ja weeral)  die eerste keer in de lokale fitnesszaal. Mij als een mollige papzak inschrijven en meteen een fortuin aan eurootjes ophoesten om mijzelf een geldige reden te geven er nog vaker te komen. Dit was een fout idee! Zo gonsde het toen toch tussen de oren. “Breng je de volgende keer een foto mee voor je lidkaart?”, ik hoor het het meisje aan de balie nog zeggen.  “….. ik sta niet op foto’s, zeker niet nu ik besef dat ik een dubbele kin heb”, zo dacht ik bij mijzelven , maar het kwaad was nu toch geschied en ik zei daarom gewoon van “Ja, geen probleem”. Mister Cash had toch al aangegeven dat de betaling OK was en  Meneer John, die altijd lichamelijke beweging verfoeide, ging het tegendeel moeten bewijzen.

En we schoppen de teller naar “the day after”.

GEBROKEN! Zo voelde ik mij de eerste keer. Het gevoel alsof men je met verscheidene stokken gemept heeft. Nu heb ik nog nooit de eer gehad om met stokken gemept te zijn, maar ik kan het me wel ongeveer inbeelden hoe het moet voelen.  Het lichaam protesteerde en kreunde, en de grijze hersenmassa maakte van zijn foert. Meteen kwam op de ene schouder “meneer John met het rode jasje en bijpassende horentjes” en verweet mij dat ik beter naar hem had geluisterd. Kort daarna echter kwam “meneer John met het witte jasje en de witte vlerken” (das dus West-Vlaams) ten tonele op de andere schouder en moedigde mij aan om vol te houden.  Ik had nu éénmaal een som geld neergelegd, dus ik zou hoedanook de fitnesszaal nog een paar maanden moeten overwinnen. Met toch wat moeite djokte (ook weer West-Vlaams) ik “meneer John met de rode jas en bijpassende horentjes” van m’n schoere (is het West-Vlaams niet sappig?)  en schudde ik de hand van “meneer John met de witte jas en de witte vlerken”.

****ieeeeet,…..**** We trekken de handrem toe op het heden,…

Daar sta ik dan (voorspelbaar) een paar jaar later. De dubbele kin is gesmolten, en de love handles zijn grotendeels verdwenen. Joepie!  Mjaja, het is wel een héél stuk beter maar ik ben nog niet 100% tevreden. Joat tis juste,  het maakt me trots dat “level 100 kg” een pak verder aan de horizon ligt te lonken. Ik geef toe dat ik nog altijd durf te zondigen, en moest ik mijn cardiotraining nog iets regelmatiger maken dan zou ik nog meer reden hebben om trots te zijn. Maar ach ik ben ook maar een mens nietwaar, en overkill is ook niet goed,…naart schijnt.

Volledig leven zoals sommige “fitness-die-hards” doen kan ik echt wel niet opbrengen. Het belangrijkste is dat ik het graag doe, dat iets doe wat ik vroeger altijd verfoeide, en het gekke is dat de grijze hersenmassa nu van zijn foert maakt wanneer ik eens een weekje niet naar de fitnessruimte ben geweest. Endorfines,… zo heet dat.  In plaats van een beschamend gevoel, doet het mijn nu ferm deugd dat ik af en toe (en nog vrij recent trouwens) een paar welgemeende complimenten krijg!

De frisse pint in de koelkast roept mij,…. Op uw gezondheid,..meneer John, of gelik dasse int Westvlams zegn: Santé! 🙂