Laat ik even met de deur in huis vallen en schrijven dat John nooit koffie drinkt. Mateloos kan ik genieten van heerlijk geurende koffie in een lokale brasserie of bij iemand thuis. De warme zachte typerende geur van koffie straalt immers een enorm huiselijk en warm gevoel uit. Smaken daarentegen is voor mij, een compleet ander verhaal. Het lijkt alsof er in mijn bescheiden hersenen een compromisloos geschil ligt tussen mijn geur- en smaaksysteem. Van zodra ik koffie in mijn mond heb, moet ik mij forceren om het in te slikken, en trek ik een vies gezicht. Het beperkt zich helaas niet alleen tot het drankje. Koekjes of chocolade met een koffiesmaakje, dat laat John ook links liggen.
Men zegt of schrijft wel eens dat iets smaken grotendeels ook met de neus gebeurt. Als je zwaar verkouden bent, smaakt je middagmaal effectief naar niets, dus de redenering klopt. Vandaar dat ik het zo vreemd vind dat koffie drinken nooit aan mij besteed zal zijn. Mijn redenatie was/is nog altijd dat de samenwerking tussen beide zintuigen ervoor zorgt dat je iets lust of net niet lust. Als je iets effectief niet lust, als volwassene, kan je er conherent niet aan doen is mijn redenering.
In het geval van koffie drinken vind ik het toch wel wat jammer. Het is een klassiek beeld dat iemand na een maaltijd op restaurant nog een “zjatte kaffie” drinkt met al dan niet bijhorende “dreupel”. Een dergelijke traditie zal ik nooit volgen, want ook dien “dreupel” is niet bepaalde mijn ding.
Over kleuren en smaken valt niet te twisten, maar bij geuren en smaken blijkbaar wel. 😉