Let’s face it … 1 van de voordelen van in lockdown te zitten is de vaststelling dat ik momenteel tijd zat heb om op mijn blogje te schrijven. In mijn normale leefritme vind ik simpelweg de tijd (en soms ook de motivatie) niet, en heb ik mijn hoofd vol met allerhande zaken op werkgebied, wat de inspiratie om over iets te schrijven wat naar de achtergrond drumt.
Als ik de nieuwsberichten anno april 2020 zo wat zit te lezen heb ik de indruk dat méér en méér mensen last beginnen te krijgen van het zogenaamde lockdown syndroom. De kerels van Fool’s Garden zongen het al in hun bekende liedje “Lemon Tree”. Isolation is not good for me!
Nu, voor mij persoonlijk valt het nog vrij goed mee hoor. Ik ben het zéér gewend om alleen thuis te zijn. Ook al snak ik wel eens naar een simpele pint met een maat aan de toog van een Roeselaars café, of wil ik dringend eens naar de kapper, ik trek best wel mijn plan.
Thuis werken leek me op bepaalde ogenblikken wel eens een droom te zijn. Geen fileverkeer, ietsjes langer in je nest blijven liggen, etc … Doch, ik neem mijn woorden terug na méér dan 3 weken. De mens is een sociaal dier (althans ik probeer dat toch te zijn) en de algemene interactie met collega’s (en ik heb er toch wel méér dan 40 momenteel) durf ik sporadisch wel eens missen.
Sommige mensen echter hebben écht wel last van dat syndroom, zo lijkt me. Neem nu recent die 2 kerels die een functie hebben bij UGent. Allez, het is dus een bewijs dat intelligentie niks te zien heeft met wat voor studies je gedaan hebt. *slaat met hand tegen het hoofd*
Andere inwoners van ons landje lappen de opgelegde regels ivm covid-19 vierkant aan hun laars. Tuinfeestjes, in den duik op café achter gesloten rolluiken, of toch maar even in de wagen springen om uit te waaien aan zee. Je merkt het: België is bijlange niet klaar voor een Walking Dead scenario.
Nu, de premier van the UK mag je daar bij rekenen. Een mooi bewijs dat je eerst een zondaar moet zijn alvorens je jezelf als een heilige kan profileren. En dan heb ik nog niks geschreven over tante Sidonia, … maar dat is een syndroom op zich. 😉