DE hamvraag!

Alleen of samen gaan wonen is en blijft een mijlpaal in je persoonlijke geschiedenis en brengt héél wat veranderingen teweeg. Héél wat nieuwe aspecten kruisen opeens je leven en je moet met dingen rekening houden waarbij je bij “hotel la mama” nooit het nodige denkwerk moest verrichten. De hamvraag (toepasselijk in deze context) dat ieders gedachten dagelijks kruist is daarom onvermijdelijk: “wat ga ik nu in godsnaam eens eten vanavond”.  Een vrij simpele vraag met toch vaak verrassend moeilijk antwoord.

Het is ook geen doen natuurlijk. Van zodra je de televisieknop hebt ingedrukt weergalmt een welgemutste Jeroen Meus of Piet Huysentruyt op je TV scherm die je de allergekste gerechten op een schoteltje presenteren.  Allemaal héél lekker en best interessant, maar als je net als ik iemand bent die na een harde dagtaak het echt niet meer kan opbrengen om nog 2 uur te staan kokerellen, dan heb je misschien wel iets aan mijn post.

Nee, een bezoekje aan de lokale pittaboer of frituur ga ik je niet aanpraten. Niet tegenstaande het best eens lekker kan zijn en het de behoefte voor 24 uur uitschakeld, is het iets te gemakkelijk en zou het er, in mijn geval, voor zorgen dat ik na een poosje de trap niet meer opgeraak.  Ik woon op de bovenste verdieping van een appartementsgebouw zonder lift, voer een hoofdzakelijk zittend beroep uit, en dan kan je je wel voorstellen dat ik de pijniging van een hart in overdrive modus wil vermijden. Laat ik er daarbij nog vlug eventjes bijfluisteren dat ik in 1,5 jaar tijd een 10 kg lichter door het leven ga en ik in geen enkel geval er iets voor voel deze opnieuw te moeten inleveren.

Recentelijk betrapte ik er mijzelf op dat ik méér en méér ga grijpen naar de zogenaamde “veggie burgers”. Aanvankelijk een leuk excuus om niet dagdagelijks naar de winkel te hollen.  Deze producten kan je namelijk gerust een weekje in de koelkast bewaren en het gunt je extra tijd om andere (nuttige) dingen te doen. Bovendien zijn ze vlug klaar, zijn ze best wel lekker, en vallen ze haast met alles te combineren. Aangezien de producten zelf (althans volgens de verpakking) geen bewaarmiddelen bevatten en ze een cholesterolarm imago hebben, zie ik er tot op heden (nog) geen graten in. Een vegetarische mens zal ik echter nooit worden, want John is nog altijd een omnivoor.

Losstaande van het feit dat ik momenteel een kookcursus vegetarisch volg, koester ik daarom weinig ambitie om 3 uur hakoefeningen uit te voeren alvorens ik een maagvullende maaltijd kan verorberen. Dagelijks bovenvermelde producten eten zou natuurlijk ook overdreven zijn want een mens heeft uiteindelijk van alles wel iets nodig om normaal te functioneren. Het is en blijft een leuk alternatief, ook al zal het een oude knar van 88 lentes waarschijnlijk worst wezen.

Nu moet je mij eventjes excuseren want ik heb honger gekregen van deze post,… sta je me toe dat ik mij naar mijn keukentje begeef? ^^

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.