Mijn vader zaliger zei altijd tegen me: “John, het kerkhof ligt vol met mensen die dachten dat ze onvervangbaar waren”. En eerlijk gezegd, ik heb hem altijd gelijk gegeven. Op het ogenblik dat je als mens claimed dat je onvervangbaar bent, ben je erg fout bezig volgens mij.
Toen Martine Tanghe, die 2 jaar terug op pensioen ging, zich onlangs aanmeldde bij de VRT zei ze (omdat ze zou worden toegelaten) spontaan haar voornaam maar vroeg de conciërge kort daarna meteen om haar familienaam. De verbijstering was er begrijpelijk wel een beetje van haar kant, maar Martine nam het vrij sportief op. Uiteindelijk is het, hoe je ook draait of keert, the way it goes. Ze heeft “maar” 40 jaar voor de VRT gewerkt en ze was “amper enkele decennia” lang één van de leading ladies van de openbare oproep. Maar, wat zegt het spreekwoord , “uit het oog, … uit het hart?” … juist!
Het is misschien een grappige anekdote, maar ik heb zelf ook nog eventjes voor de VRT in Brussel gewerkt. Ik spreek van +20 jaar terug hoor, maar ik weet wel nog dat de conciërge toen niet bepaald een “high security policy” had. Ik kon, denkbeeldig gesproken, op mijn handen lopen, en dan nog ging ie mij doorgelaten hebben. Nu, hiermee wil ik geen relletjes ontketenen, want stel je voor dat iemand van de VRT dit leest en ik getuige moet spelen in een rechtbank tegen een nu toch vermoedelijk hoogbejaarde conciërge! Ah! Ik ben wat aan het overdrijven nu! 😉
Nu, mogelijks is de huidige conciërge een jonge pukkel van 20 lentes, zonder televisie. Het zou me wat verwonderen eerlijk gezegd, maar het doet er uiteindelijk niet echt toe. Zoals ik al schreef, niemand is onvervangbaar, en als je denkt dat je dat wel bent, en je er je ook zo naar gedraagt, dan ben je fout bezig. Of je nu Martine Tanghe, Yves Leterme, of John bent, het maakt an sich niet uit.
Het is niet omdat ik schrijf dat je niet mag denken dat je onvervangbaar bent, dat je er niet eens mag bij stilstaan dat het spreekwoord “uit het oog, uit het hart” best ontnuchterend kan werken. Geloof me, zo is het ook bij mij hoor, en zeker nu in de situatie waarin ik privé gewijs zit, heb ik het spreekwoord al vaak in mijn gedachten gezegd. Maar ik denk dat ik op dat vlak de attitude van Martine Tanghe heb, en ik gewoon eens glimlach fluister: “John, that’s just the way it goes”.
Toen ik op pensioen ging dacht ik ook dat ze mij nog wel eens zouden bellen om iets te vragen. Dit is nooit of te nooit gebeurd. Ik wil hierbij maar zeggen dat dit spreekwoord klopt voor de volle 100% en toch klopt dit ergens niet volledig. In mijn hart zitten nog altijd personen welke voor mij onvervangbaar zijn.
Dat is compleet normaal. Je hebt je leven lang je ten dienste gesteld voor een firma, je heb een ongelooflijke kennis opgebouwd over de loop der jaren, en dan is het eigenlijk compleet menselijk da je hoopt dat ze nog eens beroep op je zullen doen, ook al ben je op pensioen. Het is uiteraard ook menselijk dat je, wanneer dit niet gebeurt, je dan denk van “was dit nu het? Is dit nu gewoon wat ik gedaan heb en ben ik niet meer noodzakelijk?”. Nu, zoals ik al schreef, het is volledig menselijk hoor, en daarom dat het spreekwoord zo verdomd veel waarheid heeft