Dag papa,
Dag mama,
Ik schrijf dit schrijfsel rechtstreeks naar jullie. Als je me toestaat ga ik het schrijven puur vanuit mijn standpunt, en ga ik zusje er niet in betrekken. Ze zal het me wel niet kwalijk nemen.
Afgelopen zaterdag werd ik 42 jaar. Het is denk ik wat een understatement als ik jullie vertel dat het de ergste verjaardag was dat ik tot nu toe heb meegemaakt. Alles komt omdat jullie er niet meer zijn, dus mijn verjaardag was voor mij niet belangrijk. Mensen zeggen me “happy birthday” of iets dergelijks, en dat is best wel mooi om te horen, … maar ach. Op 4 maanden tijd, heb ik jullie moeten afstaan, en ik heb van geen van beiden afscheid kunnen nemen, dus wat kan mij, … mijn verjaardag schelen … nu op dit moment. Werkelijk … niks.
Papa, maat, we waren op enkele vlakken na totaal verschillend, maar we hadden toch ook héél wat raakpunten. Toen ik je afgelopen 18 december zag die avond, wist ik dat het voorbij was. Je haar was netjes gekamd, maar je gezicht was … kil en leeg. Ik heb de hulpdiensten agressief bevolen van je lijf te blijven, ook al weet ik dat die mensen ook maar hun werk deden toen. Met verstand op 0 heb ik enkele telefoontjes gepleegd, en een aantal uur later was ik weer alleen op mijn appartement. Zo vlug, gaat het soms.
Papa jongen, het spijt me enorm, wat jij hebt moeten meemaken. Had je een zware crimineel geweest met vanalles en nogwat op je kerfstok, dan ging ik het misschien nog een soort van gerechtigheid vinden. Maar jij niet, nee, jij verdiende dit niet jongen, echt niet.
Ik heb gedaan wat ik destijds beloofd heb aan je, toen we samen eens met ons 2 een pint gingen drinken. Ik heb voor mama gezorgd, met alle mogelijkheden dat ik had op dat moment, maar het heeft niet mogen zijn. Weet je nog, dat ik je destijds eens op de man af vroeg, dat ik bang was, dat mama niet lang meer zou leven eens jij er niet meer was. “Ah John, dat komt wel goed jongen, denk nu toch eens niet zo negatief, je denkt veel te veel!”. Dat waren jouw woorden. Maar, … papa, … was ik negatief, of simpelweg erg realistisch … papa? Ah, jongen, zit er maar niet over in, het is wat het is, ik denk dat jij mogelijks ook wel wist hoe het eventueel ging kunnen verlopen, en laat ik simpelweg zeggen dat je me niet ongerust wou maken toen.
Mama, meisje, … ik zou liegen mocht ik schrijven dat ik alles gewoon “ok” vind. Natuurlijk ben ik kwaad op je, en natuurlijk voelt het zeer regelmatig aan alsof ik grandioos gefaald heb. Je zei vaak dat ik toch wel enige vorm van mensenkennis bezit, maar het is een leugen mama. Ik kan niemand echt doorgronden, ik ben geen redder.
Toen ik die bewuste paasmaandag de straat kwam ingereden, wist ik het meteen. Ambulances, politie, … de garagepoort open. Toen ik jou die avond zag, wist ik dat het voorbij was. Je haar was netjes gekamd, maar je gezicht was … afgrijselijk!. Ik heb de hulpdiensten agressief bevolen van je lijf te blijven, ook al weet ik dat die mensen ook maar hun werk deden. Met verstand op 0 heb ik enkele telefoontjes gepleegd, en een aantal uur later was ik weer alleen op mijn appartement. Zo vlug, gaat het soms.
Mama, meisje. Ik heb véél meer van jou geleerd, dan je eigenlijk ooit geweten hebt. Ik heb jouw karakter grotendeels mee, en dat maakt me soms erg bang. Ik heb voor jou gedaan wat ik aan papa beloofd heb, maar ik heb gefaald, … jawel … gefaald. “Nee jongen, je hebt niet gefaald,…” hoor ik je in mijn hoofd vaak zeggen … “je hebt alles gedaan wat je kon voor me, maar ik moest gewoonweg weer bij papa zijn,… begrijp het dan toch eens.”
Ja mama, ik begrijp het wel, maar probeer mij te begrijpen, … alsjeblieft. De mantel van de eenzaamheid is onmenselijk zwaar, en het is iets wat ik donders goed ken. Ik weet wat het is mama om alleen te zijn, ik weet wat het is om niemand te hebben rond je heen om tegen je praten en te voelen dat de muren naar je staren. Ik weet wat het is om in gedachten te verdwalen. Maar ik weet niet wat het moet zijn om iemand na ruim 40 jaar te verliezen en te missen. Daarop kan je me pakken, daar heb ik niks van verweer tegen. Ook al besef ik misschien maar een fractie van wat jij ooit gevoeld hebt, toch kan ik je écht wel begrijpen. Maar, ik ben wel kwaad, misschien kwaad op mijzelf, … kan dat, … dus als ik even mag, laat me nu maar even kwaad zijn … OK?
Papa, mama, … al mijn schrijfsels momenteel op deze blog schenk ik aan jullie, tot vervelens toe, maar ik kan niet anders. Ik doe het om alles wat te verwerken, … verdriet, frustraties, boosheid, … en … liefde. Ik voel me soms zo verschrikkelijk toxic, en ik moet vaak komedie spelen, om mijzelf te beschermen. Ik doe wat het gezegde me wijs maakt: fake it, till you make it. Mensen zeggen vaak dat ze me begrijpen, maar dat doen ze niet, volgens mijn egocentrische hersenspinsels. Dat is normaal en wat ik daarnet schreef is niet correct, … mama en papa, want ik zou identiek hetzelfde zeggen, en geloof me, ik apprecieer het allemaal onmenselijk veel. Maar weetje, … ons ouderlijke huis voelt niet meer aan als een thuis, maar als een ruimte waar de tijd is blijven stilstaan, vol akelige demonen die me zachtjes toefluisteren, en op mijn schouders tikken, telkens ik er binnenkom. Jullie laatste beeld in dat huis, flitst door mijn hoofd, op onbewaakte momenten, maar ik kan die wel te baas, want ze zijn, … mijzelf.
Meer dan dit, schrijven, kan ik niet meer doen voor jullie. Jullie zijn er niet meer, en ik ben tegen lucht, tegen niks, aan het schrijven momenteel. Ik geloof helemaal niet dat jullie dit voelen, of weten, want je kent mijn opvatting over dergelijke dingen. Jullie zijn vernietigd, een herinnering, … een fata morgana in mijn gedachten. Ik ben akelig realistisch, soms kinderlijk naïef, en erg to the point, en dat wordt niet altijd geapprecieerd merk ik. Maar ergens is het ook mijn redding. Ik weet mama en papa, wat ik moet doen. Maar laat me toe om te schrijven dat ik even lekker egoïstisch ben, al is het maar om mijzelf wat rust te geven. Maak jullie maar geen zorgen om me, met mij komt het best wel in orde. Jullie hebben me goed opgevoed, en ja … ik heb misschien enorm veel fouten dat ik liever niet had gehad, maar ik ben, nog altijd, jullie zoon, ik ben ook een broer, ik ben een neef, en ik ben zelfs een nonkel op dit moment. En dat zal ik altijd blijven.
Ik ben afgelopen zaterdag 42 geworden.
De eerste verjaardag van een nieuw leven.