Vijgen na Pasen

Eigenlijk is een datum iets … uitgevonden. Het zegt, als je er objectief over nadenkt eigenlijk niks. Het is door mensen uitgevonden om de lijn van het bestaan wat te kunnen indelen om er zo wat grip op te krijgen en om zo de constant durende stroom van gebeurtenissen wat te kunnen indelen. Wat ben ik toch weer lekker down-to-earth nietwaar … maar fuck it … zo ben ik nu eenmaal.

Nu, de 18de van elke maand zal sowieso, voor mij in eerste instantie (en mijn zusje) altijd iets speciaals blijven. Helaas niet speciaal in de betekenis van “waw!” … maar eerder in de zin van “…”.

Het spijt me dat ik weer een negatieve blogpost ga schrijven, maar zoals ik al vaak eens geschreven heb, het is mijn blog, en ik doe hier wat ik wil. Okidoki?

Het is verwarrend om te beseffen dat ik beide ouders kwijt ben geraakt op de 18de van de maand. Kerstmis zal nooit meer hetzelfde zijn, en … ja ook Pasen is gehypothekeerd voor ons. Nu, gehypothekeerd, de eerste jaren uiteraard, maar ik WEET dat ik er opnieuw zal kunnen van genieten, het zal misschien nog niet voor direct zijn, maar … fin je snapt me wel.

Zoals ik in het vorige schrijfsel schreef, … is er iets wat ik meer had kunnen doen om de 18de van een 2de drama te behoeden? Ik blijf bij mijn stelling … het antwoord is NEE! Het voelt een beetje als vijgen na Pasen, om te bedenken dat ik het mogelijks anders had kunnen doen en misschien had ik die dag bij mijn mama moeten zijn, maar nogmaals … vijgen na Pasen … ze smaken zelden lekker en uiteindelijk, op het einde van het verhaal doet het er eigenlijk ook niet meer toe. Het is wat het is, en ik MOET verder.

De mix tussen verdriet en kwaadheid is naart schijnt, een natuurlijke reactie op dergelijke gebeurtenissen en geloof me vrij, bij mij is dit zeker het geval. Een bepaald gevoel verwoorden is niet zo eenvoudig, want het risico is er dat je het misschien anders laat overkomen dat het eigenlijk is. Ik kan me niet voorstellen wat mijn mama moet gevoeld hebben op haar laatste levensmoment, het is overweldigend geweest waarbij rationeel denken én handelen compleet verloren was. Dat is de theorie, van mijn kant, … maar haar gevoel zal ik nooit kunnen reproduceren. Ik WEET echter wel hoe het voelt om depressief te zijn, ik WEET hoe het voelt om verdriet te hebben, ik WEET wat eenzaamheid is en ik WEET wat ik moet doen om hier door te geraken. Vallen is relatief eenvoudig, maar opnieuw opstaan is een kunst.

Het is misschien jammer dat ik het verlies van papa wat naar de achtergrond schuif nu, het voelt een beetje unfair aan, naar hem toe, in zekere zin, maar langs de andere kant … ook weer niet echt. Als ik mijn schrijfsels zo wat nalees van de laatste maanden, had ik misschien beter psycholoog geworden, maar ach … laat ik maar desktop publisher blijven. Nietwaar.

Als ik me met 1 ding nu kan troosten, is dat ik een ENORME WIL om te leven heb. Ik ben dankbaar voor het leven dat ik gekregen heb, en ik wil het ten volle benutten … maar stap voor stap.

Ik wil iedereen, familie, vrienden, collega’s … mensen in het algemeen, nogmaals hartelijk bedanken voor alle steun dat ik tot nu toe heb mogen ontvangen.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. Weeral mooi geschreven John. Ik ben zeker dat dit voor jou therapeutisch werkt. Ik wil hier niet mee zeggen dat je ziek bent of zo maar jij weet wel wat ik bedoel. Doe zo verder John, jij bent goed bezig.

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.