Dat humor een krachtig wapen is, weet ik al enige tijd. Als je mijn blogposts wat volgt zal je wel gemerkt hebben dat ik niet allergisch ben van een vleugje humor. Humor is in staat te entertainen, iemand oprecht een feel good gevoel te geven, iemand mentaal te genezen zelfs, maar kan mensen ook verdomd hard kwetsen. Alles hangt grotendeels af van de persoonlijkheid van de brenger van de humor en dat brengt een zekere verantwoordelijkheid met zich mee.
Onlangs ontdekte ik dat er zoiets bestaat als een “humorcoach“. Mijn soms ironische hersenspinsels kunnen spottend reageren in een statement zoals: “laat me niet lachen, een humorcoach?” Maar, … ik geloof dat er anno 2022 wel nog meer dingen bestaan waar ik nog nooit van gehoord heb.
Op een gegeven ogenblik was er, volgens mij, een overdosis aan “geforceerde humor”. Iedereen deed opeens aan standup comedy, en deed krampachtige pogingen om toch maar grappig te zijn. Kwantiteit vs kwaliteit was volgens mij een zware contradictie want ik beken in alle eerlijkheid dat ik het merendeel van die zogenaamde komieken écht sucken vond. Een dosis zelfspot en eigen negatieve ervaringen ombouwen tot humor, dat is een échte kunst volgens mij. Daarom heb ik ook mijn diepste respect voor artiesten als wijlen Toon Hermans en ben ik altijd een groot voorstander van de welbekende Britse humor geweest. Humor is vanzelfsprekend subjectief, dus wie ben ik in godsnaam om te zeggen wat JIJ goed moet vinden. Wat zegt die leuke zegswijze in t’Engels weer? Whatever floats your boat. En eigenlijk is het wel zo.
Nu, de inspiratie waarom ik dit schrijfsel begon heeft wat te maken met het tafereel op de Oscars waar gans de wereld zich aan rijkelijk aan vergaapt heeft. De Oscars, het gala voor mensen met veel geld maar niet noodzakelijk met veel talent. De media is hen dankbaar, want vanuit hun standpunt kan men “eindelijk” iets anders schrijven dan de verschrikkelijke situatie tussen Oekraïne-Rusland .
Wat wou ik nu eigenlijk schrijven? Oh ja … is het niet ironisch in een wereld omgeven door woke-vibes, dat een komiek (… dat claimed hij toch) iemand en plein public belachelijk mag maken omwille van een ziekte en dan überhaupt nog steun krijgt? Makes me wonder …
Cheerio!