Waar moet ik beginnen op de voorlaatste avond van 2021. Het is gek dat ik op de overlijdensdag van mijn papa op mijn blog nog schreef dat “alles goed met me gaat en ik niet rouwig ben als de dingen blijven zoals ze nu zijn”. Wat een idioot gevoel geeft het me als ik besef dat ik me 2 uur na het schrijven van die blogpost naar het ouderlijke huis haastte omdat mijn mama me in grote paniek had opgebeld. Dat was het dan,…in een vingerknip voorbij en ik heb nooit afscheid kunnen nemen.
Ik was te laat, hij was reeds overleden. Zonder enige vorm van waarschuwing die dag, zonder enig vermoeden, tot in de late middag een bepaalde soort pijn kwam opzetten die erger en erger werd en hem op een gegeven moment fataal werd. Ik was te laat om hem de kans te geven mij nog eens te zien. Ik was te laat.
Nu, mijn rouwperiode is in volle gang. Ik heb de afgelopen weken gehuild als een bezetene, en op ogenblik van schrijven is het nog niet echt goed te beseffen dat ik papa nooit meer zal zien. Het is onwerkelijk, onrealistisch en de verdoving van de mokerslag dat ik psychologisch te verwerken heb gekregen is nog aanwezig.
Alles voelt vreemd aan. Die verdomde kerstdagen, waarop het uitgerekend zijn verjaardag was. De eindejaarsperiode die me eigenlijk geen flikker interesseert momenteel, en dan nog alle kleine dingetjes die opeens zo waardevol blijken ten zijn. Een handgeschreven blad met instructies, zijn uurwerk, de laatste foto die hij gemaakt had van het kleine wondertje Sara diezelfde bewuste dag. Het voelt allemaal héél erg vreemd en zoals ik al schreef zeer onwerkelijk.
Huilen doe ik de laatste dagen niet meer,… en ik voel er me schuldig om, terwijl iedereen uiteraard zegt dat het leven doorgaat en dat de dood bij het leven hoort. Ja, ja ja ja ja … mag het even, … deze jongen heeft amper 14 dagen terug zijn papa verloren op een zeer pijnlijke manier. Het leven gaat verder, ja tuurlijk gaat het leven verder, ik ben geen imbeciel of wat had je gedacht? Nee vergeef me, ik ben wat hard nu, het is niet jullie fout, het is onderdeel van het verwerkingsproces blijkbaar. Ah, weet ik veel, al die psychologische mambo jambo … het gemis is er nu éénmaal, ik voel het elke seconde van mijn leven, zelfs in mijn dromen, droom ik de gekste dingen met mijn vader als centraal figuur. Het spijt me me zo erg man dat je laatste levensmomenten hier zo pijnlijk waren. Dat heb je echt niet verdient jongen, echt niet. De natuur … pfff … unfair.
Tijd heelt alle wonden, zo zegt men, maar de littekens blijven over en die zullen altijd blijven jeuken.