Voor poetje

In mist omhult, zo reed ik naar huis. Papa, de juiste woorden vinden is ondenkbaar moeilijk. Krampachtig alle mooie momenten oproepen in mijn hoofd evenmin. Waarom is het schrijven van een tekst als deze, op een moment als deze, opeens zo een aartsmoeilijke opdracht? Waarom?

Met hart en ziel stond je klaar voor ons gezin, ook in de momenten wanneer het even wat minder ging en je op je typerende manier je mening gaf tegen ons. Praten jongen, praten dat is zo belangrijk. Dat heb jij me geleerd papa. Papa, ik praat nu tegen je en ik zal altijd tegen je blijven praten. Ik heb je beloofd er te zijn voor mama en zusje, schoonbroer Koen en het kleine wondertje Sara waar je zielsveel van houdt.

Sssst papa … het is OK … ik fluister nu tegen je. Rust maar zacht vriend, de pijn die je op het einde van je leven had is voorbij, het is ok jongen … het is ok, … ga nu maar. We komen elkaar opnieuw tegen, dat beloof ik je.

John

Poetje – 1954-2021

Doe mee met de conversatie

2 reacties

  1. Woorden schieten te kort en toch is er zo weinig te zeggen om troost te bieden.
    Put kracht uit wie en hoe hij was voor jullie en draag zijn sterkte mee in wie jullie zijn en wat de toekomst brengt.
    Blijf vooral over hem vertellen en probeer de momenten die kostbaar waren dicht bij jullie te houden.

  2. Zeer mooi gebracht John. Natuurlijk had dit niet mogen gebeuren. Het is wat het is , zo is het leven en dit kan niet veranderd worden. Ook al had je het anders gewild. Hou hem in ere en blijf hem herinneren . Bedankt voor dit schrijven en put er de moed uit om verder te doen. Het was een goed mens en blijf dit zo te zien.

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.