Ja, ik vrees een beetje dat we op het ogenblik van schrijven genoeg gaan worden geconfronteerd met het concept “geur”. Alles heeft natuurlijk te maken met de ontdekking van het stoffelijk overschot van JC. Ik schrijf het er nog maar eventjes bij, want je weet nooit dat iemand dit schrijfsel leest zoveel jaar na de gebeurtenissen. En dan zou het gerust kunnen zijn van … waar had die John het toch over in dit schrijfsel? Had hij gesnoven ofzo? Wel, … ja … enfin, dat verneem je later in de loop van dit schrijfsel.
Nee, wees gerust, ik ga me niet bezig houden met de zogenaamde “conspirary theories” of met de soms, hersenloze, social media reacties van sommige lezers van Vlaanderens grootste online nieuwssite. We leven in een democratie en iedereen heeft recht van spreken, ook al trekt hetgeen je zegt/schrijft compleet op niks. Nu, dat is een ander verhaal, want als ik daarover zou verder pennen, dan was ik tegen morgenochtend nog bezig. Wat ik over JC concreet denk? Nee, sorry, dit is ook niet de bedoeling van dit schrijfsel.
Hopelijk kom jij, lezer(es) (sorry, maar ik weet niet hoe ik het in genderneutrale termen zou moeten omschrijven), het zelf nooit of te nimmer tegen. De geur van een mens, na enige tijd te zijn overleden, is best … akelig. Met het woordje “akelig” druk ik het nog zachtjes uit. Een kleine 2 jaar geleden ben ik spijtig genoeg zelf tot de ervaring gekomen dat het een aroma is dat je eigenlijk nooit meer vergeet. Een aroma dat ik zonder enige twijfel weer opnieuw zou herkennen. Een complexe walm door chemische reacties die je verklappen dat iemand x-aantal tijd, in welke omstandigheden dat ook, overleden is.
De geur concreet uitleggen is niet zo simpel, maar geloof me vrij … op het ogenblik dat je het in de neusgaten krijgt, deinst je lichaam instinctief achteruit en bewaard je grijze hersenmassa het “parfum van de dood”. Een automatische reflex, gekregen door moeder natuur voor elke niet-aasetende-aardbewoner.
Sir David Attenborough zou het mogelijks zeer poëtisch kunnen verwoorden, maar weet je, … op dat ogenblik, dacht ik niet poëtisch noch filosofisch, maar vond ik het simpelweg bijzonder confronterend en vooral triestig.