Deadline

Phew! Ik ben blij dat het weekend is. Het was een week met relatief weinig slaap. Enerzijds doordat ik professioneel online enkele nuttige connecties aan het leggen ben en ik tot laat in de avond gedachten aan het uitwisselen was, en anderzijds omdat het concept deadline op mijn schouder klopte gisteren/vandaag.

Ik had het al voelen aankomen toen ik gisteren om 17u30 de mail zag binnenvallen in mijn mailbox. Yup, John zal eventjes in zogenaamde warp modus moeten gaan. Zo omschrijf ik het ook echt, en mijn collega’s vinden dat wreed grappig als ik het ook zo zeg. Ze vinden het dan minder plezant als ik niet aanspreekbaar ben. John weetje: “John is een komieke mens, maar als het over zijn werk gaat, is hij doodserieus.” En ja,… goed geraden, die beeldspraak ondersteunt onbewust het verhaal van dit schrijfsel.

Dus, wat is mijn procedure? Juist! Extra vroeg opstaan en met de opgaande zon (ja, ik doe een zonnebril aan in de wagen) in het vizier richting kantoor kachelen. Een deadline is voor een desktop publisher vrij vaak voorkomend, dus op dat vlak niks nieuws onder de zon. I have faced this concept many times, so I’m kinda used to it. Maar toch, om 5u uit je bed rollen terwijl je dat eigenlijk normaal maar een 2 uur later doet, doet toch wel efkes zeer.

Nu, daarover gaat mijn schrijfsel eigenlijk niet. Ik moet het complete verhaal toch een beetje inleiden n’est pas. Tot mijn grote schrik heb ik deze ochtend ongewild (ja,… alsof ik het wel zou willen) een moord gepleegd. Nee, niet een moord in die zin dat ik voor een aantal jaar het kasjot in moet. Mocht er een rechtbank bestaan in het dierenrijk, ja dan ging ik het wel mogen uitleggen vrees ik. *zucht*

Toen ik deze ochtend richting autosnelweg reed, zat er een duif ietsjes verder zijn/haar veren glad te strijken op het wegdek. Uiteraard had ik het beestje gezien en begon ik vanzelfsprekend af te remmen. Doch de gesnavelde verenbol wou zich niet verplaatsen, dus besloot meneer John om wat naar links uit te wijken om meneer of mevrouw Duif te ontwijken. Ik weet niet of dieren evenveel zaniken over genderneutraliteit en dat soort dingen, dus laat ik het dus gewoon schrijven hoe het voor de natuur, voor circa 90% van alle levende wezens, in elkaar zit.

Ik heb het destijds al eens geschreven. Duiven stonden écht niet van voren in de rij toen de hersenen werden uitgedeeld, en die denkwijze werd me weer maar eens bevestigd. De logica zegt namelijk dat om een eventuele confrontatie te vermijden, de tegenligger bij voorkeur de tegenovergestelde kant moet opwijken. Toch? Maar, je voelt me al aankomen, de gesnavelde verenbol deed precies het tegenovergestelde en knalde dus tegen mijn voorbumper en maakte enkele 360° rotatiebewegingen tussen mijn 18″ lowprofile banden. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik een dwarrelende massa aan pluimen en wist ik dat dit beestje tijdens het ochtengloren zijn deadline niet had gehaald.

Gesnavelde verenbol, het spijt me …

Doe mee met de conversatie

1 reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.