Ja, ik weet het. Ik had begin dit jaar geschreven dat ik niet meer over “Corona” ging schrijven. Wel, ik ga mij daar nog altijd aan houden, met de (voorlopig) enige uitzondering dat ik ” Corona negatief” ben. <hollands gekakel> Kijk es an seh …. is dat nouww niet es powwwsitief nieuwsch … hèhhh” </hollands gekakel>
Het begon afgelopen zondag, omstreeks de noene. Meneer John voelde koude rillingen langs zijn rug. Om je als lezer toch een beeld te scheppen moet je het gevoelsmatig voorstellen dat er koude ijsblokjes langs je rug glijden. Nu ik weet het, tijdens bepaalde momenten in het leven kan dit juist aangenaam zijn, n’est pas … maar in de context dat ik nu omschrijf … nee .. niet bijzonder aangenaam dus.
De twijfel was er, … kom/ben ik nu ziek … of ben ik het niet? Het was een 50/50 vraag die ik me stelde waarvan ik op voorhand het antwoord al een beetje wist. Maar, laten we op dat ogenblik toch nog wat positief blijven en redeneren dat het gewoon een momentopname is.
What a fool I was! De nacht die erop volgde was er eentje van “klutteren, zweten, niezen en toch behoorlijk wat spierpijn”. Geef toe, makes you feel alive … doesn’t it? Maar, er was ook een moment van twijfel. Is Covid via mijn neusgat of mondopening naar binnengeslopen en is het onding nu een feestje aan het geven in mijn kadaver? En “shit, ik heb kleine Sara vastgehad een weekje daarvoor, .. tzal toch niet” … Of heb ik gewoon een klassieke virale infectie opgevangen dat ik moet uitzieken met een cocktail van Dafalgan en siroop on the rocks?
Nu ja, er is maar 1 manier om dat zeker te weten natuurlijk. Een coronatest. Joepie … zelf had ik die nog nooit meegemaakt, maar nu mocht ik (zoals zoveel mensen ondertussen) ontdekken hoe een Corona test voelt. Nu ja, euh, het is niet dat het mega-erg is, maar ik ben wel de laatste om te schrijven dat het aangenaam is. Ik vond het zelfs dusdanig leuk dat ik er de tranen van de in de ogen kreeg. Nee, dat laatste is natuurlijk mijn ironische humor dat ik vaak gebruik om al dan niet belangrijke zaken in het leven te verwerken. Maw … nee tis niet geestig nee.
MAAAAAAR … 24 uur later krijg ik het verdict online te zien. NEGATIEF! Haha… was die denkwijze ook maar van toepassing geweest op mijn schoolresultaten destijds … ahum. 🙂
Dus wat rest mij nu? Uitzieken, … het is quasi de eerste keer sinds enkele dagen dat ik toch al 1 uur achter mijn computer zit, tussen de Dafalgan en de siroop on the rocks door. Mijn week verliep in het stramien van rusten en met een half oog op mijn iPad naar Netflix gapen. Ook lag ik wel eens te filosoferen om er een schrijfseltje over te maken. Voila bij deze! Nu gaat John weer van de computer weg, … want de gezondheid is toch nog niet tip-top in orde. *wuif*