Wat ben ik toch een luxepoedel. Elke ochtend, wanneer ik het bedrijf waar ik werk kom binnengestrompeld, begeef ik mij eerst naar het lijstje met broodjes om uit te zoeken welkeentje er die middag de mijne zal zijn. *Spoiler alert*, ik kies quasi altijd hetzelfde. Het is trouwens geen stokbroodje, maar een ovenkoek waar ik de laatste tijd fan van ben. Niet dat ik een hekel heb aan stokbroodjes, maar bij de firma die de broodjes levert momenteel, zit er qua flexibiliteit of hardheid van het brood zelf, quasi geen verschil. Op die manier voel ik mij niet int zak gezet over de effectieve kwaliteit van mijn lunch. Of, en dat zal voor de stuk ook wel kunnen kloppen, bevind ik mij gewoon in een ovenkoek periode.
Ha, … the agony of choice, … het is een mentale strijd waar quasi iedereen van ons, te pas en te onpas mee te maken krijgt. Als ik naar de supermarkt ga, betrap ik er mijzelf op dat ik onbewust telkens dezelfde soort producten koop. Dezelfde soort margarine, conserven, douchegel en vegetarische burgers. Herkenbaar?
De oorzaak zit ‘em with a high probability in het feit dat het meestal avond is als ik de supermarkt binnenhuppel. Na een drukke werkdag, en zeker op koude dagen zoals op het ogenblik van schrijven, ben ik op dat ogenblik liever thuis. Toegegeven, het aanschuiven aan de kassa vind ik soms ferm ambetant. Ik heb het immers regelmatig voor dat iemand vlak voor mijn neus met een overvolle kar, in de rij gaat staan. En als je weet dat, zeker op de boerenbuiten, hij/zij op de koop toe begint te socializen met de kassaverantwoordelijke en er dan ook nog eens de tijd voor neemt, … ik een anders soort agony te verduren krijg. 😉