EINDELIJK! Na zoveel weken, en ik denk dat het toch haast 3 maanden moet geweest zijn, ben ik EINDELIJK (ja, ik schrijf het woordje nog eens) onder handen genomen door een kapster! Alhoewel ik in mijn tienerjaren (zoals zovelen) de ambitie koesterde om mijn haren te laten groeien, kan ik het anno 2020 écht niet meer verdragen dat mijn haren zelfs over mijn oren beginnen te hangen. Mijn vederdracht groeit trouwens horizontaal en vertikaal omhoog ipv omlaag en de laatste weken liep ik dus écht met een “coupje plumeau” rond.
Doch wegens de vervelende COVID-19 situatie waarin gans de wereld de dupe van is momenteel, waren de kapsters van dienst verplicht op non-actief gezet en kon ik dus mijn anderhalf maandelijkse bezoekje niet brengen. Die bezoekjes waren tot voor vandaag altijd wat op de ruttel geweest, want ik vind/vond het als man zijnde een beetje akward om een afspraak te maken bij de kapper. Noem me gerust een mister old fashioned en een certified gewoontedier, maar het is de eerste keer in mijn leven dat ik enkele weken geleden een afspraak heb gemaakt om mijn coupje plumeau te laten verticuteren/nivelleren.
Het is een gans gedoe hoor, maar wel professioneel. De dames van het kapsalon verdienen een pluim! Handen ontsmetten bij het binnenkomen, aantonen dat je weldegelijk een afspraak hebt gemaakt, en verplicht een mondmaskertje op waarbij je als brildragende mansmens verschrikkelijk geambeteerd bent dat bij elk woord je zegt je voorruiten dreigen te bedampen.
Op de koop toe is het nog eens extra goed articuleren en luisteren, want babbelen met zo een maskertje op is zeker niet ideaal. Het krevelt ook enorm aan de kin is mijn ervaring en, tegen beter weten in, hoop ik dat dit soort toestanden asap uit ons leven zullen verdwijnen. Als je weet dat we met rasse schreden de zomermaanden beginnen te naderen en de temperaturen systematisch de hoogte in gaan, is de ludieke zegswijze “hoe minder om het lijf hoe beter” (op gezichtsniveau althans) momenteel niet echt realiteit.