Onlangs haalde ik mijn oude Game Boy en een handvol spelletjes dat ik destijds had gekocht (of had gekregen van snieklaas) nog even van onder het stof. Op de achterkant van de handheld console staat geschreven: 1989. Yup, het ding is anno 2019,… 30 jaar oud! En guess what…. it still works!
Uiteraard voldoet het apparaat totaal niet meer aan de prestigieuze eisen dat men dezer dagen aan een console linkt. Retina display en AR? Euhm…no no no…. wel een monochroom groen scherm (dat ik af en toe tijdens het spelen iets moet bijregelen), games waarbij het begrip “pixel” volledig tot zijn recht komt, en 8-bit jingles waarmee je uw medemens absoluut geen geluidsoverlast zal bezorgen. Nee, ik denk niet dat een opkomende puber echt wild zal lopen van dit retro-monstertje!
Onlangs kreeg ik in mijn mailbox de melding dat de nieuwste versie van macOS (geen MacOS X of OS X meer dus) beschikbaar is voor download. Dat wist ik al een poosje, want ik volg de Apple community vrij close.
Alhoewel ik bij quasi elke nieuwe release van het besturingssysteem van Apple kon worden beschouwd als een zogenaamde early adopter , hield ik deze keer wijselijk de boot af. Mijn situatie is enigzins iets gewijzigd tov vorige jaren: I have a (very) small business to run, en het risico lopen dat mijn software etc gebrekkig functioneert, is iets wat ik ten allen tijde wil vermijden.
Er waren echter diverse (andere) redenen waarom ik de upgrade naar macOS Catalina toch even wou uitstellen. Misschien wordt het eventjes technisch, maar de nieuwste telg van Apple maakt resoluut komaf met 32-bit applicaties. Alhoewel quasi 90% van mijn software reeds 64-bit is, heb ik toch nog 2 applicaties lopende die 32-bit zijn. Die applicaties zijn verbonden aan bijhorende hardware, en (opnieuw) investeren is iets waar ik momenteel niet zo warm van loop.
Een andere reden is echter dat Apple, (volgens mij) het begrip kwantiteit laat domineren ten koste van kwaliteit. Don’t get me wrong, once you go Mac, you never go back, maar Apple laat naar mijn mening véél steken vallen inzake betrouwbaarheid op gebied van hun software. iOS 13, het besturingssysteem voor de iPhone, kreeg na de release om de haverklap een bugfix en alhoewel ik zeker toejuich dat onregelmatigheden vlug worden opgelost, stel ik me toch de vraag of men niet beter nog 4 maanden had gewacht alvorens het ding te lanceren.
Over macOS Catalina heb ik op moment van schrijven nog niet véél goeds gelezen. Ik zuig die zaken niet uit mijn duim, raadpleeg gerust meneer Google en je zal merken dat quasi elke website dat de producten van Apple onder de loep neemt, die bedenking maakt.
Nee, een upgrade, om het gevoel van “mee-te-zijn” te bevredigen is totaal niet aan de orde, althans, toch niet voordat Apple en Adobe hun zaakjes op orde hebben. Want jawel, ook dat laatste bedrijf laat steken vallen.
Ik stel me luidop de vraag waarom tech bedrijven zo graag racen tegen elkaar om elk jaar met een soort vernieuwing voor de dag te komen? Zijn we echt zo spoiled geworden dat we ons mentaal slecht gaan voelen bij een product als iets ongewijzigd blijft voor een jaar? Zijn we allemaal slachtoffer van de consumptiemaatschappij waaraan we ons en plein public tegen afzetten, maar in den duik maar al te graag aan meedoen?
Oh heck, whatever, … ik ga nog een beetje op mijn Game Boy spelen, …
Echt, ik krijg er de *!@#$ van dat alles zo regelmatig moet geüpdated worden. Ik heb echt geen zin om daar tijd in te stoppen (laat staan als het dan niet eens werkt), maar ook niet om mezelf om de haverklap een quasi nieuw programma/systeem te moeten aanleren.
Maar ja, ik dateer ook uit den tijd van voor den Game Boy, misschien zit dat er voor iets tussen 😉