Viroji

Waar is de tijd dat toen je klein was, en je ziek was, een siroop kreeg waarbij je als kind na iedere dag dat je het medicijn genomen had een ” viroji” (mijn eigen bacteriële verbastering van het woord “emoji”) mocht doorprikken op het doosje. Dat deden ze om 1 reden ya know, namelijk ervoor zorgen dat je zoon of dochter gemotiveerd was om op een speelse manier het akelig smakende drankje te slikken. Ja, want akelig zo smaken alle medicamenten. Dafalgan,…yummie hoor! Ik weet waarom, hadden ze de siroop de smaak gegeven van een frisse blonde Leffe of Hoegaarden, ja.. dan zou je durven zondigen aan de maximale dosis dat is voorgeschreven. … pretty simple… no?

Ah,… medicijnen. Ik heb er de laatste weken genoeg mogen slikken. Een virale infectie dat zich op mijn strottenhoofd (ja dat is dus mogelijk) had gezet en waarbij mijn bloedwaarden boekdelen spraken. Véél witte bloedcellen zijn (als ik de medische wereld mag geloven) een teken aan de wand dat je lichaam aan het vechten is tegen een al dan niet onverklaarbare indringer,.. een virus, een infectie…. in ieder geval iets dat eindigt op “itis”.  Allemaal leuk en aardig, en alhoewel ik uiteraard content ben/was dat mijn lichaam er überhaupt korte metten mee wou maken was de ervaring in prime time minder aangenaam Koorts,… gigantische koppijn (waarom praten mensen altijd zo luid), en eruit zien alsof je een halve dag in bleekwater hebt liggen tobben, drukken je met de neus op de feiten dat je lichaam effectief moeite aan het doen is.

Op mijn medicijndoosje(s) stonden helaas geen Viroji’s meer. Nee, want de mens (of je nu volwassen of kind bent) wordt anno 2018 niet meer zo betutteld zoals in de tijd toen ik een melktand-eigenaar was. En pas op,… we spreken van ruim 30 jaar geleden. … Miljaarde… das van de vorige eeuw… *slik* Als ik ooit ten grave wordt gedragen of mijn assen worden afgeschoten over de West-Vlaamse akkers, dan zullen op dat moment jongere mensen probably denken… “ei moat, da was ne ouden, je wos van de vworige eeuwe en jéét nog de Belgische frang meegemakt” … Wat kan ik zeggen, althans toch niet meer op dat moment? “Time is our mutual enemy my dear friends!”

Met een beetje geluk kom ik voor dat allemaal kan gebeuren, 80 jaar (zoals de cijfers in mijn geboortejaar) en lepelen ze me ook siroop toe in het rusthuis en zal de verpleegster (als het tegen dan nog geen mechanische cyborg of hologram is)  me toe fluisteren: “Allez John, drink maar je siroopje op dan moogde nog es een symbooltje uitprikken.”

Wedden dat ik op dat moment dan weer (eventjes) kind zal voelen? 😉