Reality check

Gisteren heb ik afscheid genomen van een vriend. Het deed verschrikkelijk vreemd, want het is eigenlijk de allereerste keer dat ik iemand verlies van (ongeveer) mijn generatie. Familie en vrienden die erg close met hem waren zagen het aankomen al van maanden op voorhand,…ik echter niet. Waarom? Omdat ik altijd hoop dat het ooit…goed komt en ik mij op zulke momenten laat leiden door de conherente naïviteit die in mijzelf permanent aanwezig is.

Zelfdoding. Ik was 13 jaar toen ik er voor het eerst mee geconfronteerd werd, en het lijkt alsof ik naarmate ik ouder word, er méér en méér mee wordt geconfronteerd. Voorheen wist ik zelfs niet wat het woord effectief betekende. Ik wist zelfs op die leeftijd amper dat mensen vroeg of laat deze aardbol verlaten.

Daar zit je dan in een ruimte met huilende mensen. Vooraan een kist omgeven door bloemen en aan de zijkant een kleurenfoto waarop de jongeman die je gekend hebt nog best vrolijk staat te grijnzen. Een foto, die hijzelf nog uitgekozen had. Z’n favoriete muziek  speelt op de achtergrond en je ziet je beste vriend overmand in tranen in de armen van zijn moeder vliegen. Als je het op die momenten droog kan houden of simpelweg niks voelt, dan ben je niet echt van deze wereld.

Het doet raar. Verdomd raar zelfs. Ligt hij nu werkelijk in die kist, of ben ik één van mijn zoveelste nachtmerries aan het beleven? Een verborgen kneep in mijn been functioneert als een reality check dat het daadwerkelijk…. echt is. Waarom voelt het dan zo… onecht,…vraag ik me af?

Tim,…kerel…. bedankt dat je,… ook mij,… had uitgekozen om bij je afscheid aanwezig te zijn. Het ga je beter…jongen.

Doe mee met de conversatie

1 reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.