Luchtgitaar

Toen de jongedame in de wagen achter mij gapend haar mond wijd opensperde en dusdanig haar slaapkop niet kon verbergen, moest ik even glimlachen. Ze deed het namelijk opmerkelijk opvallend. Zo opvallend zelfs dat ik in de achteruitkijkspiegel met gemak het aantal plomberingen in haar gebit kon tellen en ik zelfs kon opmerken hoe haar uvula palatina een eigen leven begon te leiden. Het duurde opmerkelijk lang het tafereel, het was zelfs 1 van de langste openbare gaapsessies dat ik ooit gezien heb.  Mensen observeren terwijl je noodgedwongen in de file staat, het kan best wel eens een amusant tijdverdrijf zijn.

Als ik het televisieprogramma “Rijden Doe Je Zo” mag geloven, dan is haast 90% van de autobestuurders een zogenaamde “johnny”. De lerares in kwestie waarvan ik de quote schaamteloss gestolen heb, maande tijdens het programma haar leerling aan om tijdens het rijden met beide handen het stuur vast te nemen. Indien hij dat niet deed, dan was hij in haar ogen een “johnny”.  Ze was er zich echter niet van bewust dat ze een ruime meerderheid van de autobestuurders op die manier tot een dergelijk label had geklasseerd. Je moet er maar even op letten, maar héél wat autobestuurders hebben de neiging om hun linkerarm met de elleboog op de zijdeur te laten leunen en dusdanig met het uiteinde van diezelfde arm het stuurwiel vast te houden. Truth be told, ik behoor tot die ruime groep van bestuurders, maar mijn persoonlijke voordeel is echter wel dat 3/4 van haar benaming in mijn geval wel degelijk correct is.

Ik heb geen idee welke bijhorende benamingen ik naar het hoofd zou krijgen geslingerd mocht ik haar vertellen dat ik op de koop toe iemand ben die tijdens het rijden wel eens durft luchtgitaar te spelen. Haar brilglazen zouden ongetwijfeld gevuld worden met condensatievocht, de mondhoeken zouden zich vormen tot die van een afgrijselijk monster en het tintverschil in haar huid zou opmerkelijke herfstkleuren bevatten. Luchtgitaar,… hoor ik je ondertussen denken? Jawel,… luchtgitaar. Ik druk je op het hart, neem het woord vooral niet TE letterlijk. Ik tracht het je even uit te leggen.  De pook dient op gegeven momenten als klankkast die de snaren bespelen, terwijl het stuur dan weer het gedeelte is waarop de akkoorden met bijhorende vingerbewegingen worden gevormd. Alhoewel ik niet de must noch de gave heb om echte gitaar te spelen, lukt het bespelen van dit instrument opmerkelijk goed.

Het zullen de jaren zijn vrees ik als ik schrijf dat ik doorgaans tijdens de ochtendstond geen opzwepend radiokabaal kan verdragen. Alhoewel dit een geruime tijd totaal anders was,  ben ik dermate gewend geraakt aan de rustgevende stem van Cara Van der Auwera dat het haast als een misdaad aanvoelt als ik haar tijdens het krieken van de dag heb genegeerd. Naar de avond toe slaat mijn muzikale voorkeur soms radicaal om en mag deze beslist wat meer schwung/pit bevatten. De poëtische stem van Kurt Van Eeghem welke ik doorgans tot 1 van de beste radiostemmen op het moment van schrijven beschouw, maakt op die momenten plaats voor het gebrul van heren als Corey Taylor of Jonathan Davis.

En dat dames en heren,… is het moment waarop de luchtgitaar de kop opsteekt.

Doe mee met de conversatie

2 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.