Met alle respect voor Billy Corgan, maar als ik een paar uurtjes zijn stem laat weergalmen door mijn bescheiden stereo-keten in mijn appartement, dan heb ik eventjes genoeg van de man zijn stem. Begrijp me niet verkeerd, The Smashing Pumpkins, waren één van mijn favoriete bands toen ik met combatboots en traditionele longsleeve tshirts op de speelkoer ronddwaalde way back in the nineties.
Een schrijfseltje wat als een poosje in de steigers stond hier op mijn blog, maar ik nu toch wel even wou afmaken! Master voices!
- Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour)
Dat Corey Taylor een bezig bijtje is, is het minste wat je kan zeggen van de kerel uit Iowa. Met zijn metalband Slipknot brak hij eind de jaren nineties door voor het grote publiek die dergelijke muziek weet te appreciëren. Sindsdien is de man een vaste waarde geworden in datzelfde milieu en beschouw ik hem als een “Master Voice”. Aangezien Slipknot hoofdzakelijk brullen en gorgelen is, en de man met momenten best een emo-guy is, laat hij ook die kant niet in de schaduwzijde staan en uit hij dit via zijn tweede band Stone Sour.
- Jonathan Davis (KoЯn)
Dat Jonathan Davis een getormenteerde frontman is heeft alles te maken met zijn jeugd waarin hij seksueel misbruikt werd door een vriendin (jawel) van de familie. De beste artiesten zijn meestal de meest gebroken mensen in het leven, en dat is bij Jonathan Davis helaas niet anders. Met KoЯn brak hij halfweg the nineties door en lanceerde hij de zogenaamde “nu-metal” en is zijn unieke stemgeluid meteen herkenbaar. Brullen kan hij als de beste, maar emotioneel zingen zit hem eveneens in het bloed. Klasse!
- Kurt Cobain (Nirvana)
Ja,.. John zou John niet zijn natuurlijk, mocht hij in dit schrijfsel Kurt Cobain niet vermelden. Toch wel mijn meest ultieme voice en dit heeft natuurlijk alles te maken met mijn jarenlange voorliefde voor deze toch wel legendarische band ontstaan in Aberdeen (WA) eind jaren ’80. Wat kan ik zeggen? Kurt Cobain werd door véél journalisten en fans niet voor niks als “the voice of a generation” beschouwd, maar de cocktail van fame, heroïne en psychologische kwelgeesten dreven de zanger in 1994 tot uiterste wanhoop waarin hij larger than life werd. Tieren, vals of teder zingen, hij kon het allemaal, en dan mocht je zijn ingebakken punkrock/new wave attitude er gratis bijnemen.
Natuurlijk beperkt mijn muziekame voorkeur zich niet toch deze 3 voices. Er zijn beslist nog een hoop andere bands, zangers of zangeressen die ik best weet te pruimen. Zo kan ik mij regelmatig laten meevoeren met de stemmen van Enya, Roxette, Evanescence, REM, The White Stripes, Madonna, Millionaire, Roy Orbinson en ja,… zelfs Yasmine/Hilde Rens.
Natuurlijk kan je je de bedenking maken waarom ik Foo Fighters niet even vermeld, doch alhoewel Dave Grohl destijds de drummer van Nirvana was (en de link héél vlug gelegd is natuurlijk) en hij anno 2018 toch bijna de grootste rockster ter wereld is, heb ik het iets minder voor de man op muzikaal vlak. Sorry Dave, no hard feelings I hope?😉