1996

Toen in 1996 de serie “Heterdaad” op TV kwam, was ik meteen geboeid. Niet letterlijk natuurlijk, want aangezien “Heterdaad” een politie,…euhm Rijkswachtserie (meer bepaald over een team van de Brusselse BOB) was, kan je mijn eerste zin wel even dubbelzinnig interpreteren.  Zoveel jaar laten bestaat de Rijkswacht niet meer, is roken in een televisieserie ten strengste verboden omdat het de mensen zou aanzetten tot roken (pure zever naar mijn mening) en worden quasi alle auto’s die in de serie voorkomen hedendaags als oldtimer of wrak geklasseerd. Ik moet wel toegeven. België is wel sterk in het maken van misdaadseries. Destijds heb ik de eerste 3 seizoenen op DVDbox met volle overtuiging gekocht en vrij recent heb ik deze nog even van onder het stof gehaald. Ik moet zeggen dat ik wederom ten zeerste geboeid werd door John Nauwelaerts en zijn volgelingen. Spijtig dat de 4de serie blijkbaar nergens verkrijgbaar is, want anders zou ik deze al vlug tot mijn collectie hebben bijgevoegd.

nauw-cava
John Nauwelaerts & Max Cavalera

Vorige week had ik een CD in mijn GreenLine gestopt van Sepultura, meer specifiek het album “Roots”. Sepultura, een Braziliaanse metalband die toch al sinds de jaren ’80 actief is en die, als je de vertaling er eventjes bijneemt, een erg doodse bijklank draagt. Dat is niet zo verwonderlijk, de meeste metalbands hebben een fascinatie voor het iets lugubere kantje van het leven.  Toen ik destijds nog op school, zat opnieuw in het jaar 1996, werd gefluisterd dat de zanger/bruller van de band, Max Cavalera, keelkanker zou hebben. Er was toen nog geen Internet, dus ik geloofde de puistenkop met het vettige haar op de speelkoer blindelings en was quasi meteen in de ban van het eerdergenoemde album. Ik vond het echter bijzonder vreemd dat iemand met keelkanker nog zo luid kon brullen en tieren. God, wat voel ik me opeens ouder worden als ik schrijf dat “er toen nog geen Internet was”. Toen ik vroeger verhalen aanhoorde dat slechts 1 huis in de straat een televisietoestel had en dat gans de buurt samen naar die ene TV kwam kijken, heb ik vaak gedacht dat het toen wel erg prehistorisch moet zijn geweest. Wat moet de jeugd van mij nu wel niet denken? Ik kom uit een tijdperk waarbij er van smartphones en selfies bijlange geen sprake was.  Max Cavalera hoor ik je denken? Die verliet kort na het verschijnen van het album de groep maar draait nog altijd mee in de muziekwereld waar hij nog altijd brult en tiert als vroeger. Conclusie: Die keelkanker zal dus wel gelogen zijn.

In 1996 heb ik ook een nieuw woordje geleerd: co-educatie. Mijn toenmalige klastitularis met een warrige geitenbaard en eendepoten die op de koop toe nog over een best irritante one-liner “ik zouww willeuh…” beschikte, sprak het desbetreffende woord uit naar aanleiding van de veranderingen die er in dat jaar in mijn middelbare school op til stonden. De klassieke jongensschool waarin ik was ingeschreven zou worden omgetoverd naar een co-educatieve-school, een school waarbij ook meisjes werden toegelaten. “Ik zouww willeuh dat jullie hen zal aanvaarden zoals eender ander”.  Ja, meneer Ward De Bever, want vindt u van een dergelijke uitspraak? Ja, das dus pure provocatie eh. Ik stoor mij vooral aan het woordje “hen”. De mens bestaat net zoals quasi alle zoogdieren uit 2 groepen, mannelijk eenderzijds en vrouwelijk anderzijds. Uiteindelijk zijn het geen aliens die op deze school gaan belanden maar simpelweg het niet-mannelijkegeslacht die in mijn diepste overtuiging alleen maar kunnen bijdrageuh aan een constructief en tollerant schoolbelèid”

Het deed wel eventjes vreemd, rokjes op de speelkoer zien rondhuppelen. Terwijl je vroeger een zware berisping kreeg wanneer je tijdens de speeltijd in de gangen bleef plakken, was daar nu opeens geen sprake meer van. Of dat nu seksisme of pure mouwfrotterij is laat ik even tussenbeide, het feit is dat de dictatuur enigszins werd gewijzigd.

Daarbij had ik nog het ongeluk dat in 1996 de grootste klootzak van België werd opgepakt en ik voor het eerst het woordje “pedofiel” te horen kreeg.  Je kunt je wel voorstellen dat je als iets oudere kerel op school al gauw het woordje naar je kop gesmeten kreeg wanneer je teveel omging met de jonge bakvisjes die net waren aangespoeld op school. Zelfs het eten van spaghetti kreeg een rare bijsmaak en ik kan me nog goed voor de dag halen dat sommige leerlingen de school wilden verlaten om te protesteren toen er een ware volksmassa op straat kwam.  Zonder succes trouwens.

Leuk detail echter, het meisje dat zich als eerste had ingeschreven is nu zoveel jaren later één van mijn beste vriendinnen geworden. Life it seems, can’t exist without a flavour of irony. En dat bedoel ik nu zeker niet negatief.

Mja,…1996,… tis toch wok ol 20 joar geleedn…

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.